Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Οι απεγνωσμένες ελπίδες των ανεύθυνων.

29 Δεκεμβρίου 2009

Από την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Αρκαδία, παρακολουθώ φέτος από μακριά (εννοώ με την ασφάλεια του μη εμπλεκομένου υπό την έννοια του μη αποφασίζοντος) τις εξελίξεις στην χώρα. Λίγο οι αγροτικές εργασίες, λίγο οι οικογενειακές στιγμές, δεν μου άφησαν και μεγάλο περιθώριο για ευρύτατες κοινωνικές συναναστροφές. Μόλις χθες, είχα την ευκαιρία να βρεθώ με πολλούς φίλους και γνωστούς και να τα πούμε λιγάκι. Το πρώτο πράγμα που διαπίστωσα για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό– ομολογώ- ήταν ένα μούδιασμα. Ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί της κάθε απόχρωσης, δεν μπορούν να πάρουν ξεκάθαρα θέση υπέρ του ενός ή του άλλου. Το δε μούδιασμα, εναλλάσσεται με μια ευκρινή αγωνία. Αγωνία για την επόμενη ημέρα, που δεν διακρίνεις μόνο στους ελεύθερους επαγγελματίες ή τους αγρότες, αλλά ακόμη και στην τάξη των δημοσίων υπαλλήλων που μέχρι χθες ένιωθαν τη ζωή τους να κυλά χωρίς μεγάλα σκαμπανεβάσματα. Το μούδιασμα και την αγωνία έρχεται να συμπληρώσει και μια ψευτοελπίδα. Ή αν θέλετε απεγνωσμένη ελπίδα. Ότι τελικώς κάτι θα συμβεί. Ότι κάπως ο τροχός θα γυρίσει. Ότι τελικώς η αναμενόμενη καταστροφή δεν θα συμβεί ή ότι οι συνέπειες της κρίσης δεν θα είναι τελικώς τόσο σφοδρές. Τέλος, σε άλλους διακρίνεις την οργή. Και άλλοι πάλι, ως γνήσια τέκνα του ωχαδελφισμού, αναφωνούν «ε, και τι να κάνουμε τώρα», «ε, και τι θα μπορούσε να γίνει»…


Ένας λόγος για τον οποίο μπορώ να επαίρομαι στην προσωπική μου διαδρομή υπήρξε το υψηλό αίσθημα ευθύνης. Είπα αυτά που όφειλα να πω την κατάλληλη στιγμή. Έκανα αυτά που έκανα με εντιμότητα, χωρίς ποτέ να δώσω λαβές για ανυποληψία. Εργάστηκα με πίστη και σε κάποιος τομείς έχω κριθεί ως αποτελεσματικός. Τα λέγω αυτά, προς επίρρωση της άποψης που έχω εδώ και χρόνια διατυπώσει, ότι μεγαλύτερο και από το πρόβλημα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, ή της διαφθοράς είναι εκείνο της χολής κοινωνικής συνείδησης. Από την συνείδηση του Έλληνα πολίτη, απουσιάζει η συναίσθηση της ατομικής και της συλλογικής ευθύνης. Το γεγονός αυτό εξηγείται ιστορικά, αν κάνει κάποιος μια αναδρομή στις συνθήκες γέννησης της ελληνικής αστικής τάξης. Η τελευταία ουδέποτε απέκτησε συλλογικό υποσυνείδητο. Αντίθετα, αποτέλεσε το συνονθύλευμα πολλών ετερόκλιτων ατομικοτήτων , με διαφορετικά συμφέροντα και κοινή επιδίωξη την αρπαχτή και τη ρεμούλα. Αυτή η τάξη, λοιπόν, που σήμερα πλήττεται, ήλθε η ώρα να πληρώσει την ευκολία των επιλογών της. Και κυρίως για δύο πράγματα. Κατ’ αρχήν, τις πελατειακές σχέσεις που έχτισε επί δεκαετίες με τους πολιτικούς της ταγούς. Και δεύτερον, την νοοτροπία του βολέματος που επεδίωκε κάθε φόρα με κάθε της ψήφο να ικανοποιήσει.

Αυτές τις ημέρες, που είναι αναμφίβολα δύσκολες, μόνο μια υπέρβαση θα μπορούσε να αλλάξει τον ρου των εξελίξεων. Η συνειδητοποίηση από μέρους των πολιτών πόσο έφταιξαν που τα πράγματα οδηγήθηκαν εδώ που οδηγήθηκαν σήμερα. Δεν μιλώ για τους πολιτικούς διότι αυτοί είναι προφανώς αμετανόητοι. Δείτε για παράδειγμα την χθεσινή απόφαση της Νέας Δημοκρατίας, να μην υποστηρίξει την σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το Βατοπέδι. Αν οι πολίτες δεν αναλάβουν τις ευθύνες τους, τότε η συλλογική μας ευθύνη θα παραμένει έωλη, και οι μισοί θα δείχνουμε το δάχτυλο τους άλλους μισούς ως υπευθύνους. Από αυτό το σημείο θα ξεκινήσει και η αναγκαία συνειδητοποίηση ότι όλοι θα πληρώσουμε. Και σε αυτό το σημείο, κανείς δεν πρέπει να χαϊδέψει κανέναν.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Ο Καραμανλής ήταν νεοφιλελεύθερος;

Με τον κ. Σαμαρά συνέβη το εξής απλό. Τον ευνόησε η συγκυρία να τον επαναφέρει ο Καραμανλής στη Νέα Δημοκρατία, με στόχο να κρατήσει ένα αντίβαρο απέναντι στην κ. Μπακογιάννη, η οποία με τη σειρά της πίστεψε ότι το παιχνίδι ήταν σικέ (ήταν, αλλά σε βάρος της), ενώ ο λαός αυτός που λησμονά γρήγορα, προτίμησε τον λιγότερο φθαρμένο σε σχέση με τους συνενόχους των τελευταίων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας. Με άλλα λόγια. Η απουσία του κ. Σαμαρά από το προσκήνιο λειτούργησε κάπως σαν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, μέσα στην οποία αναβαπτίστηκε και παραδόθηκε λευκός και αμόλυντος στον ελληνικό λαό για νέα Κρίση.

Είναι λευκός και αμόλυντος; Προφανώς όχι. Δεν θα εμείνω στη φιλοδοξία του να φτιάξει κόμμα, ούτε στον πατριωτικό λαϊκισμό του και τον κίβδηλο μεγαλοϊδεατισμό του, της περιόδου 90-93 που ακόμη σαν χώρα πληρώνουμε. Ούτε μπορώ ασφαλώς να συμμεριστώ τις ρηχές αναλύσεις του ενός και του άλλου, ότι δήθεν ο λαός με αυτήν του την επιλογή έστειλε στα τάρταρα την πολιτική οικογενειοκρατία αυτού του τόπου, αφού και ο κ. Σαμαράς υπήρξε ο ίδιος μεγάλος ευνοούμενος του συστήματος, χωρίς ωστόσο να έχει ακόμη αποδείξει ότι το άξιζε.

Αντίθετα. Ο κ. Σαμαράς σήμερα δεν είναι λευκός και αμόλυντος για δύο λόγους. Αφενός είχε την ατυχία να είναι μέρος της τελευταίας και πιο εξαθλιωμένης από την μεταπολίτευση και εντεύθεν κυβέρνησης της χώρας. Αφετέρου ο ίδιος δεν βοηθά καθόλου τον εαυτό του, αφού αποδεικνύει κάθε ημέρα που περνά ότι ο χρόνος και η εμπειρία δεν τον άλλαξαν καθόλου.

Έγραφα από αυτές εδώ τις σελίδες ότι το πρώτο δείγμα γραφής θα το δώσει ο κ. Σαμαράς στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Ως αντιπολίτευση τα πήγε καλά. Σωστή η τοποθέτηση του σχετικά με τις δύο αντικρουόμενες σχολές σκέψεις μέσα στο οικονομικό επιτελείο, ορθή και η ανάλυση του σχετικά με την έλλειψη κινήτρων ανάπτυξης. Ως αυριανή κυβέρνηση όμως δεν έπεισε καθόλου. Κι αυτό διότι, πουθενά δεν φάνηκε στην ομιλία του ότι το έμαθε το μάθημά του. Αναλώθηκε σε συγκρίσεις ανούσιες με τις περασμένες κυβερνήσεις, ποιος παρέδωσε το έλλειμμα τόσο, ποιος αύξησε το δημόσιο χρέος περισσότερο και άλλα συναφή. Επιχείρησε να καλύψει τον Καραμανλή, για τον οποίο μάλιστα είπε ότι έκανε και γενναία αυτοκριτική, αναδεικνύοντας τον εαυτό του σε συνεχιστή του αποτυχημένου προκατόχου του.

Επίσης, καθόλου δεν έπεισαν οι προτάσεις του σε σχέση με το μέλλον. Ένα παράδειγμα μόνο. Μίλησε για την μεγάλη σημασία της απασχόλησης, δείχνοντας τον χώρο της ναυτιλίας όπου θα μπορούσε η Ελλάδα να μεγαλουργήσει, αλλά και την βιομηχανία του τουρισμού. Για το πρώτο ζήτημα δεν μας είπε τον τρόπο που σε αυτήν την διεθνή αρνητική συγκυρία, η ελληνική ναυτιλία θα μπορούσε να ανακάμψει και μάλιστα βοηθώντας τη γενικότερη ανάπτυξη του τόπου, ενώ για τον τουρισμό δεν ανέφερε ούτε μισό μέτρο. Αντίθετα, κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ ότι κατάργησε τα δύο αρμόδια υπουργεία – Ναυτιλίας και Τουρισμού- αγνοώντας προφανώς ότι το μεν πρώτο επί Νέας Δημοκρατίας υπήρξε φυτώριο διαφθοράς το δε δεύτερο άφησε την χώρα έκθετη στη διεθνή τουριστική κοινότητα και καταχρεωμένη (τα γραφεία ΕΟΤ κλείνουν το ένα μετά το άλλο, τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης είναι απλήρωτα εδώ και χρόνια και μας διαπομπεύουν σε κάθε ευκαιρία).

Ο λόγος του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Η πρόταση του για το μέλλον στερείται συγκεκριμένων ουσιαστικών σημείων, ενώ η προσωπική του στάση εξέφρασε μια αλαζονική μη- μεταμέλεια. Ο Καραμανλής ήταν καλή αντιπολίτευση. Το πρόβλημα ήταν ότι ως κυβέρνηση συνέχισε να αντιπολιτεύεται τον εαυτό του για όσα αδυνατούσε να κάνει ο ίδιος. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή επαναλάμβανε τα ίδια και τα ίδια, λες κι ο ίδιος δεν κυβέρνησε ποτέ και ως εκ τούτου δεν είχε ευθύνες. Ο κ. Σαμαράς πρέπει να απεγκλωβιστεί και από τον προκάτοχό του, αλλά και από τον ίδιο τον λαϊκιστή εαυτό του. Δεν επιτρέπεται σήμερα να λέει ότι η Νέα Δημοκρατία πιστεύει στον κοινωνικό φιλελευθερισμό, τον οποίο αντιπαραθέτει στον ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό. Και αν θέλει να συνεχίσει να αναμασάει αυτές τις ανυπόστατες κοινοτοπίες, ας μας ξεκαθαρίσει ποιος ήταν ή είναι νεοφιλελεύθερος. Ο Καραμανλής; Η κ. Κατσέλη ή ο κ. Παπακωνσταντίνου; Άλλωστε, από τέτοια είμαστε χορτασμένοι. Φροντίζει για αυτό η κ. Παπαρήγα.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Δεν υπάρχει περιθώριο για χαλαρότητα

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για άλλες αυταπάτες. Στην Ελλάδα, οι εθνικοί μας μύθοι εξέθρεψαν ολόκληρες γενιές. Από τον αριστερίστικο φαρισαϊσμό έως την ψευτοιδεολογία της δεξιάς. Αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα. Σήμερα, ωστόσο, μια πρωτεύουσα αναγκαιότητα υπάρχει. Να πεισθούμε όλοι ότι δεν υπάρχει κανένας μύθος γύρω από την επερχόμενη καταστροφή. Με δυο λόγια. Και η καταστροφή και η πτώχευση είναι σενάρια που «παίζουν» δυνατά. Ούτε προσπαθεί κανείς να μας τρομάξει. Ούτε μας εκβιάζει η Ευρώπη. Ούτε κάποιοι είναι λιγότερο έξυπνοι από εμάς ώστε με τερτίπια και πονηριές να τους ξεγελάσουμε. Πάλι.


Τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν θα ληφθούν. Αν εμείς δεν φροντίσουμε για αυτό, θα φροντίσουν για αυτό κάποιοι άλλοι. Το ζήτημα είναι αυτό να γίνει άμεσα προκειμένου η δημοσιονομική εξυγίανση να επιταχυνθεί. Ωστόσο, εμείς αποκλειστικά είμαστε εκείνοι που πρέπει να φροντίσουμε τις βαθύτερες γενεσιουργούς αιτίες της σημερινής κατάντιας. Και αυτές έχουν να κάνουν με την γενικευμένη ανομία, που είναι σύμφυτη με την ίδια την ύπαρξη του ελληνικού κράτους. Με την ίδια την ψυχή του νεοέλληνα. Από τον αγρότη που δεν σκέφτεται πώς θα αυξήσει το περιθώριο κέρδους του με την χρήση νέων μεθόδων και αρκείται να ζει με την όποια επιδότηση. Από εκείνον που πουλάει στο δρόμο «μαγκιά» στους υπόλοιπους, εγκαθιστώντας αστυνομικές σειρήνες και πολύχρωμα φωτάκια. Από εκείνον που τρυπάει την εξάτμισή του, για να προκαλεί εντύπωση η κάθε του εμφάνιση. Από τον μικροφοροφυγά και τον επιβιώσαντα με τα «μαύρα» έως τον μεγαλοεπιχειρηματία που έχει μάθει να λαδώνει για δουλειές.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι αποκλειστικά ούτε η δημοσιονομική εξυγίανση, ούτε τα σκάνδαλα των πολιτικών, ούτε το υδροκέφαλο κράτος και όλα τα γνωστά. Είμαστε όλοι εμείς και οι μύθοι μας.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Στο έλεος των μεγαλεργολάβων

Τα Μέσα Ενημέρωσης αυτού του τόπου μοιράζονται σε μεγάλο βαθμό την ευθύνη της σημερινής κατάντιας. Οι ιδιοκτήτες τους, ανέκαθεν έβλεπαν σε αυτήν τους τη δραστηριότητα, τη δυνατότητα να αναπτύξουν άλλες επιχειρηματικές δράσεις με σημαντικές προσόδους. Λέγω απλώς το κοινότοπο: ο Τύπος υπήρξε για αυτούς πάρεργο, με το οποίο εκβίαζαν διαχρονικά κυβερνήσεις προκειμένου να πλουτίσουν από την ανάθεση μεγάλων έργων σε κατασκευαστικές ή άλλες εταιρείες που έχουν στην κατοχή τους. Το αποτέλεσμα; Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να ασκήσουν με νηφαλιότητα και φερεγγυότητα την επιχειρηματική τους δράση, να φτιάξουν δηλαδή ένα τόσο καλό προϊόν που θα τους αποδίδει κέρδη από μόνο του, αλλά αντίθετα ξεπουλήθηκαν στον έναν ή τον άλλο πολιτικό προϊστάμενο, ο οποίος και τους πλήρωνε αδρά (με κρατικές δουλειές ή κρατική διαφήμιση) για τις υπηρεσίες τους.

Η υποκρισία τόσο περισσεύει στα ελληνικά μίντια, όσο απουσιάζει και η ενημέρωση. Ο καθένας έχει τους δικούς του εκλεκτούς , ανάλογα με τις κρυφές μισθοδοσίες στις οποίες περιλαμβάνεται, τους οποίους προασπίζει με κάθε μέσο, έστω κι αν λέγονται οφθαλμοφανείς παραλογισμοί. Κορυφαίο παράδειγμα; Ο απελθών πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, του οποίου το ηγετικό του χάρισμα εκθειαζόταν μέχρι τελευταίας στιγμής, προτού απογυμνωθεί πλήρως η μικρή καρικατούρα που τόσα χρόνια με επιμέλεια κάποιοι εκδότες και δημοσιογράφοι έκρυβαν.

Η υποκρισία στα ελληνικά μίντια καλύπτει τους εκλεκτούς, ακόμη κι όταν εκείνοι πολιτικά έχουν πλέον τελειώσει. Κορυφαίο παράδειγμα; Η πρόσφατη τραγωδία των Τεμπών, με τον έναν νεκρό. Το θέμα κυριάρχησε στα δημοσιογραφικά πάνελ για μια ημέρα, ενώ το ρεπορτάζ επαναλάμβανε ξανά και ξανά ότι οι μεγάλες βροχοπτώσεις που σημειώθηκαν φέτος ήταν υπεύθυνες για την μοιραία αυτή στιγμή. Είναι έτσι; Δεν είναι; Δεν το γνωρίζω. Μου φαίνεται ωστόσο άδικο, να κατηγορούμε μόνο τον Θεό για ένα έργο αποκλειστικά ανθρώπινο. Δεν υπήρξε αστοχία στη μελέτη ή την κατασκευή; Δεν υπήρξε ανθρώπινη πλημμέλεια; Για ποιο λόγο κανείς δεν διερωτήθηκε και κανείς δεν ζήτησε περαιτέρω διερεύνηση για τις τυχόν ευθύνες τόσο των εταιρειών που ενεπλάκησαν όσο και των πολιτικών προϊσταμένων, που είχαν υπ ευθύνη τους το έργο, έστω κι αυτοί έχουν σήμερα εκλείψει;

Τα λέγω αυτά με απόλυτη γνώση και συνείδηση ότι άλλοι «ξεσκίζονται» και άλλοι κανακεύονται μέχρις αηδίας. Όταν το 2005, υφυπουργός πολιτισμού ων, κατέρρευσε το στέγαστρο της Σαντορίνης, με τον τραγικό απολογισμό του ενός νεκρού, ουδείς εξ αυτών των κυρίων και κυριών των μίντια κάθισε να ακούσει τις αιτιάσεις μου, ότι το έργο δεν ήταν στην ευθύνη του Υπουργείου Πολιτισμού και ότι άλλος φορέας είχε αναλάβει (κακώς και επί ΠΑΣΟΚ) την εκτέλεσή του. Ουδείς εξ αυτών, μίλησε τότε για βροχοπτώσεις και καιρικά φαινόμενα, αλλά όλοι ενέμειναν στις μεγάλες πολιτικές ευθύνες. Ήταν έτσι; Δεν ήταν; Σήμερα γνωρίζουμε τι συνέβη. Η έρευνα που τότε διέταξα, ολοκληρώθηκε με συγκεκριμένο πόρισμα το 2006, η οποία επιβεβαίωσε τα τεχνικά σφάλματα που οδήγησαν στην κατάρρευση. Η έκθεση εστάλη στον εισαγγελέα, πλην όμως έκτοτε δεν άκουσα τίποτε σχετικό.

Τα ελληνικά μίντια αποτελούν μέρος της κρίσης. Στο ίδιο ποσοστό με τα ελληνικά κόμματα. Το προφανές είναι ότι δεν έχουν καταλάβει ότι θα συμπαρασυρθούν στην κατρακύλα. Άλλωστε, στο τέλος, όλοι θα πληρώσουμε.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στις 26 Δεκεμβρίου


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Όλοι να πληρώσουμε.

Την ίδια συντριβή που έζησε η Νέα Δημοκρατία στις τελευταίες εκλογές, την ίδια ακριβώς συντριβή πρέπει να αποδείξει απέναντι στον ελληνικό λαό ότι σήμερα νιώθει. Και αυτό, όχι από καμία μαζοχιστική προδιάθεση, αλλά κυρίως διότι είναι τόσο πληγωμένη η αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου της χώρας, ώστε οποία δέσμευση αναλαμβάνεται ως υποσχετική για το μέλλον δεν πείθει πλέον κανέναν.

Οι πληροφορίες φέρουν τον κ. Σαμαρά να κάνει κατά την άποψή μου δύο σημαντικές αστοχίες κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού. Αφενός κρατά στάση ισορροπιστή απέναντι στον προκάτοχό του, τον οποίο, όπως χαρακτηριστικά λέγεται, δεν μπορεί να αδειάσει. Κατά δεύτερον, επαναφέρει στη ρητορική του ολοένα και περισσότερο τη συμπαράσταση του στους μικρομεσαίους, προς χάριν των οποίων δεν θα επιτρέψει την επιβολή των όποιων μέτρων που θα θίγουν τα δικαιώματά τους.

Θέλω να κάνω δύο παρατηρήσεις. Η αυτοκριτική που επιβάλλεται να γίνει στο χώρο της κεντροδεξιάς δεν προτείνω να έχει τον χαρακτήρα συντριβής και μετανοίας. Η αυτοκριτική στο γήπεδο της πολιτικής δεν χρειάζεται να είναι εξομολόγηση. Αντίθετα εξυπηρετεί την οριοθέτηση των νέων στόχων και την υιοθέτηση των νέων ιδεών που δεν μπορεί να πείσει, αν πρώτα δεν αποδεχθεί κανείς με εντιμότητα και θάρρος ότι οι προηγούμενες δεν έπεισαν, δεν έκαναν το αναμενόμενο καλό στον τόπο, ότι στον αντίποδα μας εζημίωσαν. Σε τι έσφαλλε για παράδειγμα ο κοσμοπολίτης κ. Αλογοσκούφης και μετατράπηκε σε παίκτη μικροπολιτικής και διαμεσολαβητή σε ντηλς αμφιλεγόμενης σημασίας για το δημόσιο συμφέρον; Τι δεν πήγε καλά και η πειθώς που αναπτύξαμε προκειμένου να εξέλθουμε από την επιτήρηση μας οδήγησε σε αυτό το επίπεδο σήμερα ώστε να αντιμετωπίζουμε την διεθνή κατακραυγή; Τι δεν έκανε ο εκλιπών πρωθυπουργός ώστε η περασμένη πενταετία να πάει τόσο χαμένη; Αν αυτά τα ερωτήματα δεν απαντηθούν δεν θα καταφέρει ποτέ ο κ. Σαμαράς να ανοίξει νέα σελίδα στο χώρο του και θα κουβαλά πάντοτε σαν βαρίδι στις πλάτες του τον κ. Καραμανλή, έναν κακό πρωθυπουργό και μια κάκιστη διακυβέρνηση.

Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με τον λαϊκισμό. Νομίζω ότι τα πράγματα είναι απλά. Σίγουρα έφταιξαν οι κυβερνήσεις. Μερίδιο όμως της ευθύνης έχουν και όλοι οι Έλληνες για το σημερινό κατάντημα. Εκείνοι που έκλεψαν το κράτος (με τις φοροδιαφυγές, τις παρανομίες τους, τις καταχρήσεις τους) και εκείνοι που ανέχτηκαν για χρόνια τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης (επιβραβεύοντας με την ψήφο τους κυβερνήσεις που σμίλεψαν αυτές τις νοοτροπίες και συμπεριφορές). Σήμερα, στην κατάσταση που έχουμε φτάσει πρέπει όλοι να πληρώσουμε. Είτε λεγόμαστε πολιτικοί, είτε επιχειρηματίες, είτε μικρομεσαίοι, είτε και φτωχοί. Αναλογικά βέβαια. Αλλά δυστυχώς, θα κληθούμε να πληρώσουμε όλοι. Οι πολιτικοί ηγέτες έχουν δύο καθήκοντα. Να είναι σκληροί με τον εαυτό τους, αλλά και αληθινοί με τους υπόλοιπους. Ο Έλληνας πολίτης πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ναι μεν οι πολιτικοί του δεν υπήρξαν οι ηθικότεροι και εξυπνότεροι άνθρωποι στον κόσμο, αλλά και εκείνος αφενός τους επέλεξε και αφετέρου κι εκείνος γαλουχήθηκε με την «ιδεολογία» της αρπαχτής και της ρεμούλας. Με απλά λόγια. Και ο Έλληνας όπου βρήκε την ευκαιρία, και βούτηξε το δάχτυλο στο μέλι, και τεμπέλιασε, και εκμεταλλεύθηκε την πολιτική αβουλία.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε χθες στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Ο επιμένων....επικοινωνιακά

Ουδέποτε σε περιόδους ευρύτερης ευμάρειας και πολιτικής κατίσχυσης μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, έχει ακουστεί στα ελληνικά πράγματα ο όρος «συναίνεση». Για να θυμηθούμε λίγο καλύτερα, συναίνεση πρότεινε ο άλλοτε αδύναμος κ. Παπανδρέου στον πανίσχυρο τότε κ. Καραμανλή. Στη συνέχεια αντιστράφηκαν οι όροι, και ο Καραμανλής λίγο πριν τις εκλογές και ενώ η χώρα βούλιαζε, επαιτούσε για συναίνεση στα της οικονομίας. Σήμερα, δε, η χώρα βρίσκεται σε ένα τόσο κομβικό σημείο, ώστε όλοι να γνωρίζουν καλά ότι αν συνεχιστεί η κατρακύλα θα συμπαρασύρει μαζί της όλο το πολιτικό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης. Και έτσι υποτίθεται ότι...συμφωνούν.

Ας πάρουμε από την αρχή τα αυτονόητα. Στις δημοκρατίες, η κυβέρνηση κυβερνά και η αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται. Η βουλή διαλέγεται και οι υπουργοί υλοποιούν το πρόγραμμα της κυβέρνησης. Υπό τον Καραμανλή, καταγράφηκε ο εξής τραγέλαφος. Η κυβέρνηση δεν κυβερνούσε και ατερμόνως ψευτο-διαλεγόταν(νέος διάλογος για την παιδεία κοκ). Παράλληλα, σημειώθηκε και η απαίτηση από μερίδα των μίντια να μην αντιπολιτεύεται και η αντιπολίτευση με πρόσχημα την συναίνεση. Τέλος, στη Βουλή, οι κομματικές πειθαρχίες δεν αφήνουν εδώ και δεκαετίες κανένα ουσιαστικό περιθώριο για υγιή διάλογο και τα κοινοβουλευτικά «μαντριά» περιφρουρούν καλά την κατ’ επίφαση δημοκρατία που υπηρετούν πιστά.

Προκειμένου να εξέλθουμε από τη σύγχυση, πρέπει λοιπόν το υπάρχον πολιτικό σύστημα να αναλάβει δεσμεύσεις από σήμερα. Ειδάλλως ό,τι αναλαμβάνεται με υποσχετική για το μέλλον, δεν μπορεί να πείσει επαρκώς κανέναν. Μια τέτοια υποσχετική ήταν και το αποτέλεσμα της χθεσινής συνάντησης των αρχηγών των κομμάτων υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών ή την αναγκαιότητα για διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων. Αυτά τα χιλιοειπωμένα είναι που ξαναειπώθηκαν χθες. Κουβέντα για τα μεγάλα σκάνδαλα που έσπειραν στη ραχοκοκαλιά του ελληνισμού τον εθισμό στην ανομία. Άχνα για όλες τις μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς και τον τρόπο που αυτές πρέπει να διαλευκανθούν, προκειμένου να καταφέρουμε να αρχίσουμε να γράφουμε εκ νέου σε έναν άγραφο πίνακα νέες σελίδες ευνομίας και δικαιοσύνης. Ειδάλλως ο ατέρμονος κύκλος της διαφθοράς θα εξελίσσεται χωρίς σταματημό, αν δεν επέλθει κάθαρση στο πολιτικό σύστημα.

Η διαφθορά είναι ένα ζήτημα πολύ «επικοινωνιακό». Η συναίνεση για την αντιμετώπιση της διαφθοράς ακόμη περισσότερο. Οι κυβερνήσεις Καραμανλή ωστόσο απέδειξαν ότι ο πύχης πρέπει να είναι εξαιρετικά μετρημένος. Η χθεσινή αποδοχή της παραίτησης του κ. Ρόβλια για τον λόγο ότι απέστειλε κάποια σημειώματα για ρουσφέτια ψηφοφόρων του ενέχει τρία βασικά προβλήματα. Πρώτον, δείχνει μια ψεύτικη ευαισθησία, διότι δεν μπορεί να μην γνωρίζει ο κ. Παπανδρέου ότι τέτοια χαρτάκια πηγαινοέρχονται καθημερινά μεταξύ των πάντων. Είναι συνεπώς λαικισμός και στερείται της όποιας ουσίας. Δεύτερον, τι θα κάνει αύριο αν αποκαλυφθεί άλλο ένα τέτοιο σημείωμα άλλου υπουργού, θα τον αποκαθηλώσει και αυτόν; Τρίτον και κυριότερο, η διαφθορά για να χορέψει θέλει δύο παρτενέρ. Τι εννοώ με αυτό; Ότι δεν μπορείς να τιμωρείς μόνο τον υπουργό και όχι τον πολίτη που αιτήθηκε παράνομα ή παράτυπα ή όπως αλλιώς θέλετε ονομάστε το ρουσφέτι. Αν αποφασίσει κάποιος να τιμωρήσει τις πελατειακές σχέσεις, οφείλει να τιμωρήσει και τον συνένοχο. Διότι καλώς ή κακώς, με ευθύνη και ημών των πολιτικών, οι πολίτες κρατούν στα χέρια τους τον άσσο της ψήφου, την οποία κραδαίνουν εκβιαστικά επί των κεφαλών των πολιτικών που εξαρτώνται από τον τάδε ή δείνα κομματάρχη ή στέλεχος.

Στον τόπο αυτό, συνηθίζουμε με τον χειρότερο τρόπο να εξευτελίζουμε τις λέξεις. Πώς μεταφράζεται λοιπόν η «συναίνεση» για το παρακμάζον πολιτικό μας σύστημα; Απλώς…ως το ευκαιριακό δεκανίκι του πολιτικά ανίσχυρου, που επιχειρεί να εξαγοράσει λίγο ακόμη χρόνο πολιτικής επιβίωσης. Και χθες οι πολιτικοί αρχηγοί απέδειξαν ότι δεν έμαθαν το μάθημά τους από την επικοινωνιστική φαυλοκρατία του κ. Καραμανλή. Η χώρα βουλιάζει και εκείνοι «επιμένουν επικοινωνιακά».


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πού είναι η ανάπτυξη;

Οι χθεσινές δηλώσεις του κ. Παπανδρέου για την οικονομία στερούνται του οποιουδήποτε κινήτρου για την ανάπτυξη. Ακόμη και ο ανασχεδιασμός του φορολογικού συστήματος, που θα μπορούσε να ιδωθεί ως κίνητρο στερείται δύο βασικών πραγμάτων. Αφενός είναι και η νέα προτεινόμενη δομή του περίπλοκη. Ένα απλούστερο σύστημα , αυτό που θα επιτρέπει στον πολίτη μόνος του να συντάσσει την φορολογική του δήλωση, είναι και πιο αποδοτικό, αλλά κυρίως πιο δίκαιο και εύκολο να ελεγχθεί. Ένα πολύ καλό παράδειγμα αποτελούν τα ακίνητα, όπου θα μπορούσε να ισχύσει ένας και μόνος φόρος, εξαρτώμενος από το συνολικό εμβαδό και τον συντελεστή δόμησης της συγκεκριμένης περιοχής. Το δεύτερο σημαντικότερο μειονέκτημα είναι ότι και αυτή η μεταρρύθμιση είναι περιορισμένης χρονικής διάρκειας ζωής, γεγονός που είναι αποτρεπτικό για την οποιαδήποτε ξένη επένδυση που απαιτεί εχέγγυα συνέχειας και σταθερότητας στο ζήτημα της φορολογίας. Είχα προτείνει το φορολογικό να είναι από τα θέματα που θα επιτευχθεί με αίσθηση εθνικού συμφέροντος η μέγιστη δυνατή συναίνεση, προκειμένου όλοι να δεσμευτούμε για το μέλλον. Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί.

Οι χθεσινές αρχές του κ. Παπανδρέου στερούνται συγκεκριμένου περιεχομένου. Παρέμειναν ασαφείς και σε κάποια τους σημεία τραγικά λαϊκίστικες. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για νέα σώματα ράμπο για την πάταξη της φοροδιαφυγής, ενώ η περίφημη περιστολή των δαπανών ανά υπουργείο κατά 10% είχε κατά κόρον ενταχθεί στις νεοκαραμανλικές δεσμεύσεις, χωρίς βέβαια ποτέ να γίνει πράξη, έστω και να καταγραφεί ως προσπάθεια. Ο τέως υπουργός του ΠΑΣΟΚ, κ. Αλέκος Παπαδόπουλος έχει καταθέσει μία πολύ σοβαρή άποψη σε σχέση με την εισαγωγή συγκεκριμένου λογισμικού στη διασταύρωση στοιχείων, η οποία εφαρμόζεται με εξαιρετικά επιτυχημένα αποτελέσματα σε ευρωπαϊκές χώρες για τον έλεγχο της φοροδιαφυγής. Εξίσου λαϊκίστικη θεωρώ και την περιστολή των αποδοχών των βουλευτών, που όσο κι αν αυτό φαντάζει σκληρό για το λαϊκό αίσθημα, δεν είναι καθόλου υψηλές. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα.

Τέλος, δεν είναι απολύτως ευθυγραμμισμένες οι προτάσεις του κ. Παπανδρέου με τις επιταγές των Βρυξελλών, οι οποίες δεν απαιτούν από την Ελλάδα μέτρα για το αύριο, αλλά μέτρα που να επανορθώνουν δραστικά για το χτες. Λέγαμε και χθες ότι, όσο μεγαλύτερη ανάγκη έχουμε τον κ. Τρισέ, ο οποίος θα κληθεί να παίξει απέναντί μας τον ρόλο του ΔΝΤ, υπό την εποπτεία του οποίου- ελέω ευρωπαικής ένωσης- δεν θα υπαχθούμε, τόσο πιο αγόγγυστα θα πρέπει να υπομένουμε και να ακολουθούμε τις επιταγές του.

Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να πειστεί για δύο πράγματα. Πρώτα και κύρια να πει μόνο αλήθειες στον ελληνικό λαό. Δεν είναι δυνατόν από τη μια να μιλά για παράδοση εθνικής κυριαρχίας και από την άλλη να μιλά με καθησυχαστικούς τόνους στον πολίτη. Δεύτερον, να ποντάρει ότι στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν δυνάμεις που θα υποστηρίξουν μια πολιτική που δεν θα στηριχθεί στις γνωστές ισορροπίες και στη λογική «να κερδίσουμε χρόνο». Αν υπάρχουν αυτές οι δυνάμεις θα το δείξει το μέλλον. Αν στοιχηματίσει στην επαγρύπνησή τους ο κ. Παπανδρέου, τότε θα μπορεί να ισχυριστεί ότι αν μην τι άλλο προσπάθησε την ανατροπή. Αν δεν υπάρχουν τελικώς αυτές οι δυνάμεις, τότε και για τη χώρα θα ισχύει το γνωστό «έπαιξε και έχασε»….


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Όταν ζεις με δανεικά, περισσεύει η εθνική περηφάνια…

Είχαμε γράψει στο παρελθόν ότι το μόνο για την ώρα εκείνη ανησυχητικό για την ολίγων ημερών τότε κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου ήταν η μαρξιστική οπτική που μοιράζεται η συντριπτική πλειονότητα του οικονομικού επιτελείου. Και εννοώ εκείνην την σφοδρή επιθυμία ορισμένων πολιτικών να εφαρμόσουν διάφορα σοσιαλιστικά συστήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, έστω κι αν οπουδήποτε αλλού απέτυχαν. Σήμερα δυστυχώς, η πορεία των πραγμάτων προοιωνίζεται ότι επαληθευόμαστε.

Αντί η ελληνική κοινωνία να αναζητά σήμερα τρόπους να επανακτήσει την φερεγγυότητα της στις διεθνείς αγορές και να πάρει όσα μέτρα κι αν κριθούν απαραίτητα, με τις όποιες τους συνέπειες, προκειμένου να αρχίσει να αντιμετωπίζει τα χρόνια προβλήματά της, η συζήτηση που κάνουμε σήμερα θυμίζει για πολλοστή φορά την κότα και το αβγό. «Ποιος κυβερνά την χώρα; Η κότα ή το αβγό;». Και εξηγούμαι. Πολλοί ξινίζουν τα μούτρα τους μπροστά στις νουθεσίες της ΕΕ και άλλων τεχνοκρατών διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Κλαίνε για την εθνική κυριαρχία, την οποία χάνουμε. Για το μέλλον της χώρας, που έβαλε «ξένους» στο τιμόνι. Για την ελληνική τιμή, που κάποιοι δήθεν κουτόφραγκοι συνεχίζουν να προσβάλουν.

Τρία πράγματα θέλω να ξεκαθαρίσω. Αφενός η ΕΕ δεν φιλοδοξεί να κυβερνήσει καμία απολύτως χώρα, και ιδίως ένα τέτοιο κοτέτσι, σαν την Ελλάδα. Αφετέρου μας έχουν φερθεί για την ώρα αρκετά γενναιόψυχα. Τέλος, οι διεθνείς αγορές δεν βάζουν στο μάτι τον τάδε ή τον δείνα χωρίς λόγο, αλλά έχουν κοινούς κανόνες σύμφωνα με τους οποίους οι παίκτες καλούνται κάθε φορά να παίξουν. Απλώς, όποιος παραβιάζει τους κανόνες, είτε τιμωρείται είτε κάποια στιγμή αποβάλλεται.

Στην χώρα μας συνέβη ωστόσο το εξής. Την ίδια στιγμή που πάντοτε αμφισβητούσε την ευρωπαική επιταγή, συνέχιζε να βλέπει την ευρωπαική οικογένεια κάτι σαν τον πλούσιο αδελφό που πάντα θα στέργει τον άπορο ανήλικο αδελφό του. Την ίδια ώρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεσήκωνε τα πλήθη με συνθήματα κατά της κοινότητας, έστελνε τους δικούς του επαίτες να της τα παίρνει χοντρά. Το ίδιο λεπτό που ο Κώστας Καραμανλής χαριεντιζόταν με τη Μόσχα, εκλιπαρούσε για καινούρια ευρωπαικά δάνεια.


Με τα πολλά και τα λίγα, φθάσαμε σήμερα αυτά που ως λαός «βγάζουμε» να μην αρκούν ούτε για να ξεπληρώσουμε τα δανεικά μας. Παράλληλα, τα κατά καιρούς ψεύδη μας και η ανυπαρξία πολιτικής βούλησης να συνετιστούμε με τους κανόνες των υπολοίπων μας έχουν φέρει σήμερα στο σημείο να είμαστε επαίτες για επιπλέον δανεικά. Αυτή είναι - με απλοικά λόγια- η έννοια του δημόσιου χρέους και του κινδύνου της χρεοκοπίας που εμφανίζεται συχνά πυκνά τελευταία στον ελληνικό ορίζοντα.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Δικό μας εθνικό ανάστημα θα αποκτήσουμε και πάλι όταν σταθούμε στα δικά μας ποδάρια. Όταν θα μπορούμε να τρώμε από αυτά που δουλεύουμε ή έστω και από αυτά και από τα δανεικά που θα συνεχίσουμε να χρειαζόμαστε. Μέχρι εκείνην την ώρα θα πρέπει απλώς να κάνουμε τα όσα μας επιβάλλουν εκείνοι που σήμερα έχουμε ανάγκη προκειμένου να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε. Αυτή είναι η αλήθεια. Και όσοι λένε κάτι διαφορετικό, ας μας δείξουν έναν ορατό εναλλακτικό δρόμο. Έναν δρόμο που να έχει εφαρμοστεί όμως και αλλού και να μην έχει κραυγαλέα αποτύχει.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Ήταν ένα μικρό καράβι…

Που ολοένα και βούλιαζε. Οπότε οι ναύτες άρχισαν να πετάνε τους πιο όμορφους στη θάλασσα και έμεινε στο κατάστρωμα η λεγόμενη σαβούρα. Μπορεί να μην λέει αυτό ακριβώς το παιδικό τραγουδάκι, αλλά ταιριάζει γάντι στην δική μας περίσταση. Με αυτά και με άλλα (μετεμφυλιακά σύνδρομα, αριστεριστική ψυχολογία, άκρατος λαϊκισμός και οξεία αναξιοκρατία), φθάσαμε εδώ και καιρό να κυβερνούν οι μέτριοι τους μετρίους. Η χθεσινή ανερυθρίαστη παραδοχή σχεδόν των πασών μετριοπαθών δυνάμεων του τόπου αυτού, ότι η χώρα χρεοκοπεί, ούτε καμία ιδιαίτερη απήχηση βρίσκει κατά την άποψή μου στον λαό, ούτε και συνοδεύεται από εκείνη την βαθιά περισυλλογή που θα περίμενε κανείς από έλλογα όντα που αναζητούν λύσεις για τα προβλήματα της επιβίωσής τους. Αντίθετα, ο τόπος κοιμάται.

Οι αριστεροί συνεχίζουν να λένε τα δικά τους. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων ζητάει το ΚΚΕ. Για το νέο άνθρωπο που υποφέρει από ημικρανίες και πονοκεφάλους ψευτο-ενδιαφερότανε προχθές σε τηλεοπτικό πάνελ ο κ. Αλαβάνος. Το γεγονός ότι δεν έγιναν έκτροπα κατά τη θλιβερή επέτειο ερμηνεύει ο κ. Τσίπρας ως κρυφή συνεργασία ΠΑΣΟΚ- ΛΑΟΣ. Και βέβαια, από κοντά έρχεται και η Νέα Δημοκρατία, η οποία ζητεί να ισχύσει η μοριοδότηση των συμβασιούχων της τελευταίας πενταετίας, ενώ το τελευταίο έχει κριθεί ως αντισυνταγματικό από τον ΑΣΕΠ. Από κοντά, τέλος, και το γνωστό «βαθύ» ΠΑΣΟΚ, που συνεχίζει να απαιτεί φιλολαϊκή πολιτική και ζεστό χρήμα, διότι «αυτό αιτείται η βάση».

Και ο λαός συνεχίζει να κάνει τα δικά του. Όλοι καταγγέλλουν. Το σύστημα. Τους πολιτικούς. Τις Βρυξέλλες. Την παγκοσμιοποίηση και τον καπιταλισμό. Τους επιχειρηματίες. Τις πολυεθνικές. Και πάει λέγοντας. Κανείς δεν καταγγέλλει πρώτα και κύρια τον βασικό υπεύθυνο. Ήτοι, τον εαυτό του. Για την αργομισθία του δημοσίου που μια ζωή επεδίωκε. Για την φοροδιαφυγή που επί πολλά έτη επιχειρεί. Για τις αγροτικές επιδοτήσεις που επέλεξε να κάνει «μερσεντέ». Για τις κοινοτικές επιχορηγήσεις που πήρε για να κάνει ξενώνα και τελικώς έφτιαξε το σπίτι των παιδιών του. Για το συνταξιοδοτικό δικαίωμα που δεν θεμελίωνε, και όμως έλαβε. Για τις αποζημιώσεις που δεν δικαιούτο, και όμως εισέπραξε. Για τα πρόστιμα που σβήνει στην τροχαία. Για τις αποδείξεις που ποτέ δεν ζήτησε. Και ασφαλώς, για την ψήφο του, που χωρίς καμία συνείδηση συλλογικού συμφέροντος, αλλά μόνο προς επιδίωξη των προσωπικών του μικροοφελειών κατά συρροή, στην κάλπη «έριξε».

Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να κάνει σήμερα κιόλας την υπέρβαση. Να κλείσει τα αυτιά του στην παραπάνω οχλοβοή. Να πάρει σήμερα κιόλας τα μέτρα που απαιτούνται προκειμένου η ελληνική οικονομία να σταθεί στα πόδια της. Όχι με μισόλογα. Όχι με ατολμία. Όχι με ωραιοποιημένες πραγματικότητες που δεν ισχύουν. Η ευθύνη του είναι διττή. Αφενός να μην αφήσει κανέναν να τον ρίξει από το καράβι και αφετέρου να πετάξει εκείνος στη θάλασσα τη συσσωρεμένη για δεκαετίες σαβούρα. Το μικρό καράβι δεν βαστά πλέον άλλους ξερόλες, λαμόγια, ανεύθυνους, ιδιοτελείς και ανίκανους. Είτε πολιτικούς. Είτε δημοσιογράφους. Είτε δικαστές. Είτε πολίτες.

*το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Η αριστερά, ο ψευδεπίγραφος διάλογος για το άσυλο και το στοίχημα της αποκέντρωσης.

Ο αριστερός ανορθολογισμός έχει εισδύσει σε όλα τα μήκη και πλάτη του δημόσιου διαλόγου. Η ιδεολογική του επικυριαρχία είναι τέτοια ώστε δύσκολα μπορεί κανείς να αρθρώσει έναν λόγο, που κάποιοι λίγοι αριστεροί θα βρουν είτε αντιλαϊκό είτε μειωμένης κοινωνικής ευαισθησίας. Ο αριστερισμός, μας έχει γίνει σαν χώρα εμμονή.

Το ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου συζητείται για πολλά χρόνια, χωρίς επί της ουσίας να υπάρχει κανένας λόγος να συζητείται. Είτε καταργηθεί είτε εφαρμοστεί το ισχύον νομικό πλαίσιο, το αποτέλεσμα θα είναι ακριβώς το ίδιο. Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών εξασφαλίζεται από το ελληνικό σύνταγμα για το σύνολο της επικράτειας της χώρας (οπότε γιατί να υπάρχει εξειδίκευση για τους πανεπιστημιακούς χώρους;), ενώ η ορθολογική ερμηνεία του ασύλου ως μέτρο προστασίας της διακίνησης των ιδεών εξασφαλίζεται και από επιμέρους νόμους του ελληνικού κράτους. Επίσης, υπάρχουν και άλλες συνταγματικές ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα η προστασία της δημόσιας ασφάλειας, που αν είχαν τεθεί σε συγκριτική ανάλυση, θα είχαν δώσει εδώ και πολλά χρόνια τις απαντήσεις, χωρίς να χρειάζεται επιπλέον κουβέντα.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι η συζήτηση που καλά κρατεί εδώ και δεκαετίες είναι προφανώς ψευδεπίγραφη και εξυπηρετεί την ενοχική εμμονή των ελληνικών κυβερνήσεων να εφευρίσκουν παντού αόρατους εχθρούς, προκειμένου να μην πιάνουν ποτέ τους υπαρκτούς έκνομους. Εξίσου έωλο είναι και το επιχείρημα που θέλει αυτήν την εξειδικευμένη διάταξη να προστατεύει την διακίνηση ιδεών σε περίπτωση πολιτειακής εκτροπής. Και τούτο, διότι, αν καταλυθεί το πολίτευμα, θα ανασταλεί και η εφαρμογή του Συντάγματος. Γιατί να σεβαστεί κάποιος την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου;

Το άσυλο και άλλα παρεμφερή ζητήματα ελάσσονος σημασίας θα επιλυθούν πολύ εύκολα, μόνο όταν επιχειρηθούν οι τομές και οι ρήξεις που έχει ανάγκη και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας προκειμένου να επιβιώσει. Το υδροκέφαλο και ως εκ τούτου αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο ελληνικό κράτος πρέπει επιτέλους να αποκεντρωθεί, με την έννοια να επιμερίσει εξουσίες σε τρίτους. Για το χώρο των ΑΕΙ, η αποκέντρωση θα φέρει τους πάντες ενώπιον των ευθυνών τους. Η αυτονόμηση των πανεπιστημίων από το απαράτ του υπουργείου παιδείας θα επιβάλλει στις πρυτανικές αρχές, τους καθηγητές και τους φοιτητές (συνεπώς και στο κοινωνικό σύνολο) το χρέος να διαφυλάσσουν οι ίδιοι πλέον ως κόρη οφθαλμού το καλύτερο επίπεδο σπουδών, την απρόσκοπτη συνέχιση των μαθημάτων, την αισθητική των χώρων, κτλ. Η άμιλλα που θα αναπτυχθεί μεσοπρόθεσμα θα εξοβελίσει την όποια παθογένεια, είτε αυτό λέγεται καταλήψεις, είτε τσαμπουκάδες και καταστροφές, είτε διασπάθιση των πόρων από επιτηδείους και λαμόγια.

Το άσυλο είναι απλώς η παρωνυχίδα ενός συστήματος που γενικά νοσεί και μιας πολιτικής που αδυνατώντας επί δεκαετίες να δημιουργήσει την απαραίτητη συνεκτική πλατφόρμα δράσης, δεν μπορεί να πείσει τον πολίτη για την χρηστικότητα του ενός ή του άλλου μέτρου και το επιζήμιο κάποιου τρίτου. Όταν το κράτος αποφασίσει να επιστρέψει μέρος των εξουσιών πίσω στον πολίτη, προκειμένου όλοι να έλθουμε ενώπιον των ευθυνών μας, μόνο τότε η δημοκρατία θα αρχίσει να παράγει θετικά αποτελέσματα. Ειδάλλως πέφτουμε όλοι μας στην παγίδα του αριστερισμού. Βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε δημοκράτες, ενώ οικοδομούμε ένα σύστημα ολοκληρωτικού σταλινισμού.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Ένα μολυσμένο σφουγγάρι

Αν θέλετε να δείτε το άρθρο μου στην χθεσινή "Καθημερινή της Κυριακής" κάντε κλικ εδώ:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_1_06/12/2009_382230


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Άδικη που είναι η ζώη…

Διαβάζοντας τον κυριακάτικο Τύπο «έπεσα» πάνω στην άποψη γνωστού δημοσιογράφου και εκδότη, ο οποίος ανέλυσε αρκετά εμπεριστατωμένα τις ομοιότητες που παρουσιάζει η σημερινή κυβέρνηση και οι κεντρικές της επιλογές με αυτές της πρώτης κυβέρνησης Καραμανλή το 2004. «Σεμνά και ταπεινά» έλεγε τότε ο κ. Ρουσόπουλος, «όλα με διαφάνεια», λέει σήμερα ο κ. Πεταλωτής. Και για να θυμηθούμε όλοι καλύτερα «όλα στο φως» έλεγε και ο κ. Σημίτης. Και για να το πάμε και λίγο μακρύτερα «αμέριστη συμπαράσταση στο ΠΑΣΟΚ στη μάχη κατά της διαφθοράς», λέει και ο νεοκλεγείς πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Για να καταλήξει ωστόσο, ο συγκεκριμένος εκδότης εμμέσως πλην σαφώς ότι όπως τότε, το 2004, δεν υπήρχε ξεκάθαρο πολιτικό σχέδιο, έτσι και σήμερα δεν υπάρχει όραμα και συγκεκριμένα εργαλεία που θα το υλοποιήσουν.

Σίγουρα, το πεδίο της διαφάνειας είναι προνομιακό για την εναρκτήρια περίοδο κάθε διακυβέρνησης. Η σημαία της ηθικής, όσο πιο ψηλά ανεβαίνει στον ιστό, τόσο πιο θελκτική είναι και για το δημόσιο αίσθημα. Οι κυβερνήσεις Καραμανλή εντούτοις απέδειξαν με τον χειρότερο για τις ίδιες τρόπο, ότι όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η σημαία, τόσο πιο γρήγορα και πιο επικίνδυνα για όσους βρίσκονται από κάτω πέφτει.

Ο σημερινός πρωθυπουργός πρέπει να αντιληφθεί τον κίνδυνο της ηθικιστικής κενολογίας γρήγορα, διότι από ότι γίνεται αντιληπτό, για εκείνον η περίοδος χάριτος έχει αδίκως γρήγορα περάσει. Το διακύβευμα σήμερα είναι η οικονομία και η ανόρθωσή της. Όσο για τη διαφθορά, με την εξυγίανση του κράτους (μέσα από την ορθολογική του οργάνωση και την συρρίκνωσή του προκειμένου να γίνει αποδοτικό και λειτουργικό) , σε συνδυασμό με την πιστή και τυφλή εφαρμογή των νόμων από όλους και για όλους, σταδιακά, βήμα- βήμα θα σμικρύνει κι αυτή, αφού δεν θα βρίσκει εύφορο έδαφος να καρποφορήσει. Το ίδιο ισχύει και για τον νεοκλεγέντα πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας. Το ζήτημα για εκείνον είναι αυτή τη στιγμή πώς θα εξυπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο το δημόσιο συμφέρον και την ανάταση της ελληνικής οικονομίας. Καλή η χείρα βοηθείας που έτεινε στον κ. Πρωθυπουργό για την πάταξη της διαφθοράς, αλλά συμπλεγματική η ανάλυσή του για την οικονομία. Πρέπει ο κ Σαμαράς να αντιληφθεί άμεσα ότι δεν έχει καμία υποχρεώση και δεν έχει να κομίσει κανένα όφελος, συνεχίζοντας να υποστηρίζει (σε κυριακάτικο φύλλο μεγάλης κυκλοφορίας) τον λιγότερο επαχθή και περισσότερο αποτελεσματικό χαρακτήρα των μέτρων που προεκλογικά είχε εξαγγείλει για την ελληνική οικονομία ο κ. Καραμανλής.

Δυστυχώς για τους σημερινούς πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής, ο κ. Καραμανλής φρόντισε εξερχόμενος να τους κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη. Για εκείνον, η υπομονή αρθρογράφων, δημοσιογράφων, εκδοτών και κυρίως του ελληνικού λαού, εξαντλήθηκε χρόνια μετά τα πρώτα του ατοπήματα. Για τους κκ. Παπανδρέου και Σαμαρά η υπομονή εξαντλείται… από χτες.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Ας φανούν χρήσιμοι έστω και στον εαυτό τους…

Καταλαβαίνουμε την αγωνία της Αριστεράς να μην αφήσει ημέρα να περάσει χαμένη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Εκείνο όμως που ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω είναι η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να μάθει το πολιτικό του μάθημα. Ας θυμηθούμε μαζί. Τον περασμένο Δεκέμβρη το αστέρι του κ. Αλέξη Τσίπρα έμοιαζε να ανατέλλει ψηλά στους νεοελληνικούς ουρανούς και ορισμένοι πολλοί μιλούσαν για γροθιά στον δικομματισμό και ανάδειξη ενός νέου σημαντικού πόλου πίεσης από την λεγόμενη ανένταχτη Αριστερά. Σε όσους αρέσουν οι τούμπες και τα δύσκολα τρίβαμε τα χέρια μας, καθότι επιτέλους θα υπήρχε αναβρασμός και πίεση για αλλαγή. Την τούμπα, ωστόσο έμελε να φάει, που λέει κι ο λαός ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του που είδαν, μετά την αμφιλεγόμενη στάση ανοχής που έδειξαν στα έκτροπα των Δεκεμβριανών, τα ποσοστά τους να καταποντίζονται και στις περασμένες εκλογές ίσα που κατάφεραν να κόψουν το νήμα της κοινοβουλευτικής τους παρουσίας.
Σήμερα, λοιπόν, και αφότου θα έπρεπε να έχουν σωρεύσει την πολύτιμη αυτή εμπειρία, εμμένουν στη στρατηγική που τους στέρησε ένα σημαντικό μερίδιο στη νομή της εξουσίας και τη χαρά να ανατρέψουν το «καθεστώς» συθέμελα. Διαβάζουμε από την ιστοσελίδα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ: «Ο θερμός Δεκέμβρης της εξέγερσης όμως ήταν ένα συλλογικό και οργισμένο “ως εδώ” που ανέδειξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο όλα τα αδιέξοδα της νεολαίας και του κόσμου της δουλειάς, που πρόβαλλε με τον πιο εκρηκτικό τρόπο την χρεοκοπία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. O Δεκέμβρης έδειξε ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε τους όρους τους, ότι η απάντηση στο ερώτημα “ποιος θα πληρώσει την κρίση;” περνάει μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες». Για να εξηγηθούμε. Προσωπικά, είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι υπήρξε πραγματικά εξέγερση. Και ότι οι νέοι άνθρωποι ασυνείδητα μάλλον σώρευσαν μέσα τους αδιέξοδα, τα οποία ξεχείλισαν. Αδυνατώ ωστόσο να αντιληφθώ πώς ερμηνεύουν οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ το «ως εδώ» και επίσης «πώς ο Δεκέμβρης απέδειξε ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε τους όρους τους»; Βέβαια, θα μου πείτε, η Αριστερά είχε πάντοτε τη δική της ερμηνεία για τα πράγματα. Έτσι ερμήνευσε κατά το δοκούν και συμφέρον το μήνυμα της κοινωνίας που στις τελευταίες εκλογές (έτσι αποφαίνεται καλώς ή κακώς η κοινωνία σε οργανωμένα δημοκρατικά πολιτεύματα) έκανε στροφή στον συντηρητισμό και άφησε τον δικομματισμό σε σημαντικό βαθμό ανέγγιχτο.
Δε θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω ορθολογικά για το ότι στην Ελλάδα του κρατισμού, ο νεοφιλελευθερισμός είναι άγνωστη λέξη. Ούτε βέβαια, θα επιχειρηματολογήσω κατά της λογικής εκείνης που θέλει το 10% των Ελλήνων να ομιλούν εξ ονόματος όλων των υπολοίπων. Ούτε ασφαλώς θα αναφερθώ στο δεκανίκι που δίνει παραδοσιακά η Αριστερά του τόπου στα σκληρότερα προσωπεία της Δεξιάς. Θέλω απλώς να καταλήξω στο εξής. Αν δεν μπορούν να είναι χρήσιμοι για τον τόπο, ας έχουν τουλάχιστον την ευφυΐα να αποδειχτούν χρήσιμοι για τον εαυτό τους.


*το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

«Η Ελλάδα δεν αλλάζει;»

Λέγαμε μόλις χθες ότι η πορεία προς την δημοκρατία είναι στρωμένη με πολλούς ακάνθους και ότι τα βήματα προς τη νεωτερικότητα μπορούν κάθε φορά να είναι μικρά- μικρά, αποδεικνύονται ωστόσο αρκετά για μεγάλες τομές. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις κυβερνήσεις Σημίτη. Απομονώνοντας τα μεγάλα και σημαντικά, όπως η ΟΝΕ ή οι Ολυμπιακοί Αγώνες, εκείνο που μέτρησε τελικά ως παρακαταθήκη είναι οι ανεπαίσθητες εκείνες αλλαγές στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα και τις χρόνιες εγγενείς του εμμονές. Αλλαγές που συνέθλιψαν σε μεγάλο βαθμό τις γνωστές θεωρίες συνωμοσίας, που για χρόνια καθόριζαν την εξωτερική πολιτική της χώρας (πχ. τα γνωστά τόξα στα βόρεια σύνορα μας που απειλούσαν να μας πνίξουν), και έκαναν τον έλληνα να πάψει να ατενίζει με φοβίες το μέλλον. Όλα αυτά δεν συνέβησαν από την μια ημέρα στην άλλη. Θέλει χρόνο και θάρρος για να τα βάλει κανείς με τις εγχώριες δυνάμεις της συντήρησης.

Επανέρχομαι στο ζήτημα αυτό, διότι θεωρώ ότι είναι πολύ κρίσιμο αυτήν την στιγμή, καμία από τις προοδευτικές δυνάμεις αυτού του τόπου να μην κάνει πίσω από τις δεσμεύσεις τους για αλλαγή. Η χθεσινή αποπομπή ενός από τους γραμματείς που η νέα κυβέρνηση όρισε, αφότου ήλθαν στο φως στοιχεία που τον έφεραν να υπονοεί ότι θα αποταμιεύσει χρήματα από την νέα του δραστηριότητα, ερμηνεύτηκε από διάφορους δημοσιογραφικούς κύκλους ως η δεύτερη κατά σειρά επικοινωνιακή αποτυχία του ΠΑΣΟΚ, μετά την ανάκληση του μέτρου που αφορούσε το πάγωμα των μισθών που υπερβαίνουν στο δημόσιο τις 2000 ευρώ.

Τα πράγματα ασφαλώς δεν είναι έτσι. Ούτε είπε κανείς ότι σύστημα της ηλεκτρονικής κατάθεσης βιογραφικών εκτός κομματικής πυραμίδας είναι αλάθητο, ούτε υποστήριξε κάποιος ότι από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής του θα λειτουργούσε απρόσκοπτα. Η ουσία ωστόσο, παραμένει μία, ότι επιχειρήθηκε μια αλλαγή στο κατεστήμενο. Βέβαια, και οι καθυστερήσεις υπήρξαν πολλές και οι σκέψεις ότι το μέτρο προσέκρουσε πάνω στα σκληρά του βαθέος ΠΑΣΟΚ, ως εκ τούτου και οι χρονοβόρες διαδικασίες, δικαίως πλέον πληθαίνουν.

Όπως και η κάθε αλλαγή θέλει μικρά μικρά βήματα για να εμπεδωθεί, έτσι και η διαφθορά ξεκινά από την ανοχή μας στο μικρό και σχετικά αμελητέο για να ανδρωθεί στη συνέχεια και να δημιουργήσει τα γνωστά σε όλους μας σκάνδαλα. Το ΠΑΣΟΚ με αυτήν την ιστορία ξεκίνησε καλά. Το θέμα ωστόσο παραμένει. Η διαλεύκανση των υποθέσεων που ακόμη βρίσκονται στο σκοτάδι, η θωράκιση των θεσμών και η αλλαγή της νομοθεσίας για το μαύρο πολιτικό χρήμα και τις υπουργικές ευθύνες, πρέπει να δρομολογηθούν άμεσα. Διότι, σε λίγο δεν θα αρκεί η απόφαση της απομάκρυνσης του τάδε ή του δείνα. Το ζήτημα είναι αφενός ο πολιτικός κόσμος να επανακτήσει την αξιοπιστία του και αφετέρου το ελληνικό κράτος να σταματήσει να αιμορραγεί από τη διευρυμένη σε όλες τις βαθμίδες, κάθετα και οριζόντια, διαφθορά. Και για αυτό το στόχο φέρουν μεγάλες ευθύνες όλα τα πολιτικά κόμματα.

Στους δύο προέδρους των μεγάλων παρατάξεων πέφτει κατά κύριο λόγο το βάρος να επανορθωθεί η οπισθοδρόμηση στις λογικές και τις συμπεριφορές που οι τελευταίες κυβερνήσεις Καραμανλή έφεραν. Και εννοώ αυτό το ψευτοεπιχείρημα απαξίωσης , οπισθοδρόμησης και συντηρητισμού που όλοι φαντάζομαι έχουμε ακούσει σε συζητήσεις «Ωχ αδελφέ, δεν ξέρεις ότι η Ελλάδα δεν αλλάζει;». Εκείνοι είναι που πρέπει να απαντήσουν, όχι με συνθήματα πια, αλλά με άμεσες ενέργειες.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Συμμετοχική Δημοκρατία

Θα θυμάστε ασφαλώς όλοι όταν και πριν από μια δεκαετία ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έφερε στο ελληνικό πολιτικό λεξικό μία νέα ορολογία, αυτήν της συμμετοχικής δημοκρατίας. Τότε το γνωστό σύστημα της συντήρησης, όπως ήταν αναμενόμενο, κάγχασε και τον πήρε στο ψιλό. Ο διασυρμός Παπανδρέου συνεχίστηκε και αργότερα όταν εκείνος έκανε λόγο για ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Στην πορεία βέβαια, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απέδειξε ότι όσα έλεγε τα εννοούσε και στην πράξη. Καταρχήν ανοίγοντας την εκλογή προέδρου στην κομματική βάση του ΠΑΣΟΚ και κατά δεύτερον θέτοντας σήμερα, ως πρωθυπουργός πλέον, σημαντικές αποφάσεις διακυβέρνησης σε ηλεκτρονική δημόσια διαβούλευση.

Μια δεκαετία μετά έρχεται η Νέα Δημοκρατία να ανοιχτεί και εκείνη στην κοινωνία και να προσπαθήσει έστω να εκσυγχρονιστεί υιοθετώντας κάποιες νέες τεχνολογίες. Σίγουρα Η διαδικασία δεν κύλησε ομαλά. Υπήρξε πληθώρα αστοχιών. Εξίσου επιφανειακή είναι και η προσέγγιση που επιχειρεί η κεντροδεξιά παράταξη απέναντι στον πολίτη του διαδικτύου. Η υπεροχή της κεντροαριστεράς καταγράφεται με αδιαμφισβήτητο τρόπο, όχι μόνο σε ιδεολογικό πια επίπεδο αλλά και στις πιο σύγχρονες εκφράσεις των ιδεών και της επικοινωνίας. Και εννοώ ασφαλώς τα New Media.

Ο λόγος για τον οποίον επιχειρώ σήμερα την αναδρομή αυτή είναι για να θυμηθούμε όλοι μαζί ότι ο δρόμος προς την νεωτερικότητα και την πρόοδο είναι πάντοτε στρωμένος με πολλές δυσκολίες. Οι δυνάμεις της συντήρησης ορθώνουν εμπόδια μπροστά στο καινούργιο, εκμεταλλευόμενες την έμφυτη τάση του ανθρώπου, σε περιόδους κρίσης, να επιλεγεί το κακόσχημο πλην όμως βέβαιο παρόν παρά το αβέβαιο, ίσως όμως καλύτερο μέλλον. Ωστόσο αρκούν μικρά μικρά βήματα κάθε φορά προκειμένου η δημοκρατία να ξαναβρεί τις ουσιαστικές της ρίζες και η κεντρική εξουσία αργά αλλά σταθερά να εκχωρεί μέρος των δικών της υπερεξουσιών στον ενεργό πολίτη. Όλη αυτή η διαδικασία απαιτεί πολιτικούς τολμηρούς που αγνοούν το πολιτικό κόστος. Ο κ. Παπανδρέου υπήρξε τέτοιος. Ακόμη κρισιμότερο όμως είναι να αποδειχθεί τέτοιος σε μια τόσο σημαντική στιγμή για τον τόπο. Να γυρίσει την πλάτη στο οπισθοδρομικό ΠΑΣΟΚ που περιμένει οφίτσια και να προχωρήσει ταχέως και ανεμπόδιστα στην εμπέδωση της αξιοκρατίας και στην πραγμάτωση της συμμετοχικής δημοκρατίας. Από την άλλη πλευρά ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας να μην χαραμίσει το μικρό αυτό βήμα που έκανε στην πρόοδο προκειμένου αυτό να αποκτήσει ουσία.

*To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>