Εις Αύριον...τα περί "νταβατζήδων"

Θα ήθελα να ευχαριστήσω το http://press-gr.blogspot.com/ για τη φιλοξενία της συνέντευξής μου σήμερα, όπως επίσης και τους φίλους bloggers που συνεισφέρουν στο διάλογο.

Το κείμενο της συνέντευξής μου στο press-gr και τον δημοσιογράφο κ. Ανδρέα Καψαμπέλη μπορείτε να δείτε στην διεύθυνση http://press-gr.blogspot.com/2008/05/blog-post_7059.html.

Ποιος κυβερνά αυτήν την χώρα;

Αυτός θα ήταν ο τίτλος της σημερινής μου ομιλίας στη Βουλή (την οποία ωστόσο δεν πρόλαβα να εκφωνήσω ελλείψει χρόνου...), στη συζήτηση για την αίτηση του ΠΑΣΟΚ για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα ομόλογα, σε περίπτωση που ήταν άρθρο σε εφημερίδα. Την παραθέτω στο διάλογο...


"Είναι αρκετά χρόνια που στη χώρα γίνεται πολύς λόγος για τη διαφθορά , τη διαπλοκή, την μάχη για την εγκαθίδρυση της διαφάνειας. Κι εμείς ως κυβερνώσα παράταξη δεσμευτήκαμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Με αυτήν τη σημαία κερδίσαμε την εκλογική αναμέτρηση προ μιας τετραετίας. Με τη σημαία της ηθικής.

Δυστυχώς όμως ο καλός καγαθός γίγαντας αποδείχθηκε ότι διαθέτει πήλινα ποδάρια. Τα φαινόμενα διαφθοράς συνεχίζονται με αμείωτη ένταση. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Κοιτάξτε, το έχω επαναλάβει ...

πλείστες φορές στο παρελθόν: Στις κρίσεις που ξεσπούν ΔΕΝ επέρχεται η κάθαρση! Και ιδού τα αποτελέσματα! Ένας φαύλος κύκλος (επικίνδυνος και διογκωμένος) που διαιωνίζεται, ατελέσφορες συζητήσεις και τηλεμαχίες, και το τελευταίο: διάχυση ευθυνών σε όλες τις κατευθύνσεις με συνέπεια να αμαυρώνεται στο σύνολό του ο πολιτικός κόσμος. Η σήψη γενικεύεται και όπως γνωρίζετε πολύ καλά στη γενίκευση ελπίζουν οι πραγματικοί ένοχοι και οι κουτοπόνηροι. Δεν είναι όλα σάπια και δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευθύνες, αυτό όμως είναι κάτι για το οποίο ο ελληνικός λαός δεν μνας πιστεύει καθόλου.

Αυτά σε γενικές γραμμές. Στην υπόθεση των ομολόγων που συζητούμε σήμερα. Αποτελεί κοινό μυστικό πλέον ότι διακινήθηκε «μαύρο» πολιτικό χρήμα. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι επιβαρύνθηκαν ανεξέλεγκτα τα ήδη προβληματικά και υπερχρεωμένα ασφαλιστικά ταμεία. Το αντιμετωπίσαμε εμείς οι ίδιοι κατά τη διεξαγωγή της συζήτησης για την αλλαγή του ασφαλιστικού νόμου. Αυτό ήταν άλλωστε και το μείζον ζήτημα: πως θα αντιμετωπισθούν τα χρέη των ασφαλιστικών ταμείων. Και γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας ότι η υπόθεση των ομολόγων επέδρασε αρνητικά.
Για την οικονομία της συζήτησης, ας αποδεχθούμε ότι το ζήτημα καλώς πορεύεται στα χέρια της δικαιοσύνης. Αισθανόμαστε ωστόσο ασφαλείς; Μάλλον όχι. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Αρχής Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες βάλλει κατά του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και κατά του Εισαγγελέα Εφετών για παρεμπόδιση του έργου της αρχής με αποτέλεσμα να μην περιληφθεί στη δικογραφία το πόρισμά της για τα ομόλογα των Ταμείων των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ αγνοείται η τύχη του πορίσματος για το ταμείο των δημοσιογράφων. Προσωπικές κόντρες, δικαστικοί σε επικοινωνιακά παίγνια ή ό,τι άλλο, λίγο ενδιαφέρει. Ένα είναι το κρατούμενο: η υπόθεση παραμένει εν σκιά.

Γνωρίζετε όλοι καλά ότι έχουμε εκτεθεί ανεπανόρθωτα απέναντι στους Έλληνες πολίτες. Ο ελληνικός λαός ΔΕΝ μας εμπιστεύεται. Και τούτο διότι, δυστυχώς τα αποτελέσματα στην μάχη για διαφάνεια δεν είναι ενθαρρυντικά. Όχι μόνο στα υψηλά επίπεδα εξουσίας, αλλά κυρίως στην καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Έχουμε όλοι την εμπειρία του απλού πολίτη που αναζητά ένα στήριγμα απέναντι στην ανάλγητη γραφειοκρατία. Εξαιτίας αυτής της πραγματικότητας ο πολίτης μας γυρνάει την πλάτη και αδιαφορεί. Και εξαιτίας αυτής ακριβώς της πραγματικότητας δεν τον νοιάζει εάν θα συσταθεί αυτή η επιτροπή για την οποία συζητάμε. Διότι πολύ απλά δεν πιστεύει ότι κάτι θα αλλάξει. Αμφισβητεί την αξιοπιστία όλων μας, λιγότερο ή περισσότερο, δεν έχει σημασία.

Ασφαλώς και τάσσομαι ενάντια της πρότασης του ΠΑΣΟΚ και της αντιπολίτευσης, που άγεται και φέρεται από τα μικροκομματικά της οφέλη, αρνούμενη να φανεί χρήσιμη στον τόπο. Ασφαλώς και τάσσομαι ενάντια σε μια πρόταση, που γνωρίζει εκ των προτέρων ότι θα αναλωθεί σε επικοινωνιακά τρικ. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της Αριστεράς δεν υπάρχουν στην πολιτική μακρόβια μαγικά που εξαφανίζουν την ανεπάρκεια, την έλλειψη σοβαρότητας και το έλλειμμα πολιτικών προτάσεων από το τραπέζι. Ασφαλώς και τάσσομαι ενάντια στην πρόταση του ΠΑΣΟΚ που επιχειρεί να αποπροσανατολίσει από την ουσία του προβλήματος, δημιουργώντας τι άλλο; Μια ακόμη επιτροπή! Λες και λίγες έχει δει ο τόπος, λες και λίγες έχει πληρώσει ο Έλληνας.

Και σε αυτό το σημείο, παρακαλώ να καταγραφούν οι προτάσεις μου.

Πρώτα και κύρια. Πρέπει να αποδεχτούμε δύο πράγματα : τόσο αυτή η υπόθεση των ομολόγων όσο και οι άλλες -από το χρηματιστήριο έως τη Siemens- δεν είναι απλώς δικονομικά ζητήματα. Είναι ζητήματα ξεκάθαρα πολιτικά.
Δεύτερον: η χώρα κυβερνάται από εκείνους που ο ελληνικός λαός εξέλεξε, από εμάς, και όχι από τη Δικαιοσύνη και τους νομικούς. Αλλιώς θα κάναμε εθνικές εκλογές για την ανάδειξη προέδρου στον Άρειο Πάγο! Τι σημαίνει αυτό; Όσο καιρό η δικαιοσύνη πραγματοποιεί απερίσπαστη το έργο της, εμείς δεν μπορούμε να στεκόμαστε ενεοί. H πρόταση μου δεν έχει να κάνει με καμία μεταφυσική. Είναι απλή κοινή λογική. Μια πολιτική που ακολουθούν σε πολλές χώρες ανατολικά της Αιγύπτου. Ποια είναι αυτή; Υπόνοιες και ενδείξεις είναι αρκετές προκειμένου να απομακρύνονται από τους θώκους τους κάθε φορά υψηλά ιστάμενοι σε οργανισμούς και πολιτικοί σε υπουργεία. Ας μην αναλωθούμε στα περί συνταγματικότητας και στα περί του νόμου ευθύνης υπουργών, μιλώ για μια ξεκάθαρη πολιτική στάση.
Με άλλα λόγια ζητώ την αποπομπή όσων σκιαγραφούνται έστω και αμυδρά στα πορίσματα, προκειμένου να μείνει καθαρό το πολιτικό τοπίο, αλλά και να λειτουργήσει η δικαιοσύνη απερίσπαστα.

Δεν είναι ζήτημα ιδιαίτερης ευαισθησίας αυτό. Eίναι ζήτημα δημοκρατικής τάξης: σε όλες τις ευνομούμενες δημοκρατίες ισχύει για το ποινικό κομμάτι το τεκμήριο της αθωότητας και για τις πολιτικές ευθύνες το «τεκμήριο ενοχής».
Ο πολιτικός είναι πολιτικά ένοχος για όποιες πολιτικές ευθύνες τον βαρύνουν(φυσικά με στοιχεία) μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Προσοχή! Πολιτική ενοχή συνιστούν τόσο τα ψέματα όσο και οι μισές αλήθειες.
Το «τεκμήριο αθωότητας» για τον πολίτη όπως και το «τεκμήριο πολιτικής ενοχής» είναι χρήσιμα, διότι βοηθούν στην αποκάλυψη της αλήθειας. Το πρώτο είναι θεσμοθετημένο γιατί προστατεύει τον ανίσχυρο πολίτη από τις αυθαιρεσίες της πανίσχυρης δικαστικής εξουσίας. Το δεύτερο χρειάζεται, επειδή οι διωκτικές αρχές μπορεί να βρεθούν ανίσχυρες μπροστά στον πανίσχυρο πολιτικό.
Ο πολιτικός λοιπόν πρέπει να παραιτηθεί του αξιώματός του, να διαλευκανθεί η υπόθεση και μετά ως αθώος να συνεχίσει την καριέρα του.

Και όταν δεν μπορούν όλοι να πορευθούν με αυτήν την ευθιξία, η πολιτική ηγεσία πρέπει να βρίσκει το θάρρος να δρομολογεί ΑΜΕΣΑ την καθαίρεσή τους από αξιώματα και θώκους. Διότι καλά τα πιστοποιητικά κομματικής νομιμοφροσύνης, αλλά θα μου επιτρέψετε στη δική μου κλίμακα ηθικής να προτάσσεται η νομιμότητα και η φιλαλήθεια. Δεν μπορούμε με βιασύνη να επιχειρούμε να κλείνουμε τα ζητήματα αυτά για να εξυπηρετούμε μικροκομματικά μας οφέλη. Και αυτό θα είναι μήνυμα ΜΗ ανοχής με ουσία και περιεχόμενο.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο: μιλάμε ολοένα για το ρόλο της δικαιοσύνης. Και περιμένουμε ο Έλληνας να πεισθεί περισσότερο για το αγνό των δικών μας προθέσεων τώρα από όταν το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση αναμασούσε παρόμοια ρητορική; Γιατί τότε η δικαιοσύνη ήταν κομματικά ποδηγετούμενη, ενώ σήμερα επαιρόμαστε για την «κομματική της αχρωματοψία», κατά δήλωση του αρμόδιου υπουργού; Μπορεί εμείς να γνωρίζουμε, αλλά σε αυτό πρέπει να πείσουμε και την κοινή λογική του Έλληνα. Πρέπει να ξαναδώσουμε στη Δικαιοσύνη και ουσιαστικά τη χαμένη της αξιοπιστία. Πώς θα το κάνουμε αυτό; Μόνο μια λύση υπάρχει: η θεσμική θωράκιση της δικαιοσύνης θα έλθει μόνο με την ουσιαστική της ανεξαρτητοποίηση και τον απογαλακτισμό της από τα μικροκομματικά κέντρα εξουσίας.

Σε ένα τρίτο επίπεδο τώρα: Πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε πως θα λειτουργούν οι ανεξάρτητες αρχές. Ή θα σεβόμαστε και θα λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη τη δουλειά τους ή διαφορετικά δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας και ας πάρουμε επιτέλους μια απόφαση. Το να «πριονίζουμε» τις καρέκλες, το να αποδυναμώνουμε το έργο τους με διάφορα νομοθετήματα καθιστώντας τες υποτελείς διοικητικές υπηρεσίες αποδεικνύουμε απλά το είδος της δημοκρατίας που θέλουμε να υπηρετήσουμε.

Τέταρτο και τελευταίο: Ας μη φτιάξουμε κι άλλους Νόμους. Ας ξεκινήσουμε με την εφαρμογή όσων υπάρχουν ήδη. Διότι, λίγες πιθανότητες θα υπήρχαν για ένα σκάνδαλο να πλήξει τα ταμεία των ασφαλισμένων ,αν εφαρμοζόταν το άρθρο 42 του ν. 2676/99 που προβλέπει τη σύσταση εννεαμελούς Ειδικής Επιτροπής και Εποπτείας της Διαχείρισης της Περιουσίας των Ασφαλιστικών Φορέων αρμοδιότητας του υπουργείου Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας... Η επιτροπή (όπως περιγράφει το κείμενο του νόμου) θα είχε διαπιστώσει παράβαση της κειμένης νομοθεσίας…και θα εισηγείτο την επιβολή χρηματικών προστίμων και διοικητικών ποινών στα μέλη των οργάνων διοίκησης και ιδίως των Διοικητικών Συμβουλίων των ασφαλιστικών φορέων που μπορούν να φθάσουν έως και την οριστική τους παύση». Επίσης ο νόμος 2084/92, ο οποίος προβλέπει ότι όλοι οι φορείς κοινωνικής ασφάλισης καταρτίζουν μέχρι τέλους Απριλίου του επόμενου έτους ισολογισμό... Η μη κατάρτιση και υποβολή του ισολογισμού συνεπάγεται, σύμφωνα με τον νόμο, την αυτοδίκαιη λήξη της θητείας του Δ. Σ. του φορέα». Αν σήμερα μένουν στις θέσεις τους οι διοικήσεις εκείνων των ταμείων που δεν έχουν δημοσιεύσει ισολογισμό, σημαίνει ότι η παρανομία συνεχίζει να συντελείται.Νόμοι υπάρχουν πολλοί κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το θέμα είναι να εφαρμόζονται και να ισχύουν το ίδιο για όλους.

Ας μη γελιόμαστε. Το πρόβλημα δεν είναι η σύσταση μιας ακόμη επιτροπής. Επιτροπές άλλωστε πολλές γνωρίσαμε με αφορμή την υπόθεση των ομολόγων: η όψιμη Επιτροπή Επενδυτικής Πολιτικής για τα Αποθεματικά των Ταμείων (των κκ. Τσιτουρίδη και Θωμόπουλου) λειτουργεί παραλλήλως με την προυπάρχουσα Ειδική Επιτροπή Ελέγχου και Διαχείρισης της Περιουσίας των Ταμείων, ενώ έχουμε και την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, μαζί με τις άλλες επιτροπές που λειτουργούν στα υπουργεία έτσι ώστε να ασφαλιστούν τα χρήματα των ασφαλισμένων. Τέλος, έχουμε και την Επιτροπή Αξιοποίησης των Αποθεματικών, η οποία έχει να λειτουργήσει από τον Μάιο του 2004.

Είναι σαφές ότι δεν χρειαζόμαστε μια ακόμη επιτροπή. Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι λίγη σοβαρότητα, ουσία και πολιτική υπευθυνότητα. Όπου δεν υπάρχει υπευθυνότητα, να αποδοθούν τώρα οι ευθύνες. Οι πιθανώς υπεύθυνοι πρέπει να απομακρυνθούν προκειμένου να καθαρίσουν το όνομα τους, αλλά και να μην αμαυρίζουν με την παρουσία τους το ήδη πολύ επιβαρημένο πολιτικό σκηνικό.

Μερικές σκέψεις για τα διόδια…

Δεν είχα σκοπό να αναφερθώ σήμερα στο θέμα αυτό, αλλά οι παρεμβάσεις δύο φίλων bloggers σε σχετικά posts μου έδωσαν καλή αφορμή για κάποιες σκέψεις. Επιλέγω να απαντήσω με νέα ανάρτηση, διότι είμαι σίγουρος ότι είναι ένα θέμα που μας απασχολεί όλους.

Το ζήτημα με τις εθνικές οδούς είναι πραγματικά καυτό. Και μείζον. Αφού είστε από την περιοχή (@aris , politis syper mal)θα γνωρίζετε κι εσείς καλά τις στροφές – καρμανιόλες , που όλοι οι οδηγοί είτε έχουμε κινδυνεύσει είτε έχουμε γίνει μάρτυρες φρικτών ατυχημάτων. Με την ιδιότητα μου ως χειρουργός δυστυχώς είχα πολλές τέτοιες εμπειρίες.

Στην ουσία τώρα του θέματος. Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Οι αυξήσεις στις τιμές των διοδίων προβλέπονται από τις συμβάσεις, ...που έχει υπογράψει το Δημόσιο με τις κοινοπραξίες, οι οποίες έχουν αναλάβει να ανακατασκευάσουν και να εκμεταλλευθούν για 30 χρόνια το εθνικό οδικό δίκτυο της Ελλάδας.
Ταυτοχρόνως καταργείται το Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας και οι σταθμοί διοδίων παραχωρούνται στους ανάδοχους κατασκευαστικούς ομίλους, οι οποίοι θα συγκεντρώνουν τις εισπράξεις των διοδίων στους υπάρχοντες αυτοκινητοδρόμους από την έναρξη κατασκευής των νέων δρόμων.

Αναπόδραστα τίθενται ορισμένα καίριας σημασίας ερωτηματικά:

1ον) Είναι δυνατόν να καλούμαστε να πληρώνουμε εκ των προτέρων για έργα που δεν έχουν ολοκληρωθεί καν; Η απάντηση που δίδεται, σε εμένα τουλάχιστον φαίνεται λογική. Σύμφωνα με τις αναλογιστικές μελέτες που έχουν προηγηθεί καλούμαστε οι οδηγοί να πληρώσουμε από τώρα τη συγκεκριμένη ανατίμηση προκειμένου να μην κληθούμε να αντιμετωπίσουμε την τεράστια ανατίμηση που θα ερχόταν με την παράδοση του έργου. Για να γίνω πιο κατανοητός, γίνεται με αυτόν τον τρόπο μια προσπάθεια «διασποράς» του επιπλέον κόστους μετακίνησης στη διάρκεια του χρόνου.
2ον) Είναι δυνατόν να καλούμαστε να πληρώσουμε όλοι για καινούρια οδικά δίκτυα που ενδεχομένως κάποιοι να μην φθάσουμε να χρησιμοποιήσουμε ποτέ; Εδώ, έχω διαφορετική άποψη από αυτήν που τελικώς επικράτησε με την εφαρμογή της συγκεκριμένης πολιτικής. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να εφαρμοστεί άλλο μοντέλο, σύμφωνα με το οποίο το τίμημα να υπολογίζεται ανάλογα με τα χιλιόμετρα που έχει ο κάθε οδηγός να διανύσει. Για όσους πιστεύουν ότι αυτό είναι λεπτομέρεια, τους παραπέμπω σε μοντέλα σκανδιναβικών χωρών.

Θα μου επιτρέψετε και ορισμένες παρατηρήσεις, με στόχο να τεκμηριώσω και κάποιες προτάσεις:

Α) Ακούμε πάντα ότι γίνονται αναλογιστικές μελέτες. Επί τω προκειμένω και με απλά λόγια, έγινε ένας υπολογισμός κόστους και εσόδων από τις διελεύσεις και βγήκε ένα ποσό το οποίο η κοινοπραξία πρέπει να εισπράξει προκειμένου να είναι κερδοφόρος. Και διερωτώμαι: Γιατί θα πρέπει να γίνονται αποκλειστικά ανατιμήσεις όταν οι αναλογιστικές μελέτες πέφτουν έξω στις εκτιμήσεις τους και δεν πρέπει αντίστοιχα να γίνονται αναθεωρήσεις προς τα κάτω όταν οι διελεύσεις για παράδειγμα των οχημάτων είναι περισσότερες από τις προβλεπόμενες; Με αυτήν την απλή, φιλελεύθερη λογική, θεωρώ ότι και οι εταιρείες θα ήταν ικανοποιημένες, αλλά και διπλά κερδισμένες αφού θα είχαν και τον πολίτη με το μέρος τους.

Β) Επίσης, στο θέμα των διοδίων θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να επανεξετάσουμε τη συνολικότερη πολιτική μας. Τα έσοδα των διοδίων προέρχονται μόνο από τους χρήστες συγκεκριμένων τμημάτων του εθνικού οδικού δικτύου με συγκεκριμένες κατευθύνσεις και αποστάσεις, ενώ χρησιμοποιούνται για ολόκληρο το εθνικό δίκτυο, καθώς και για απόδοση στον κρατικό προϋπολογισμό. Καταλαβαίνει νομίζω κάποιος ότι έχουμε εδώ μια προφανώς άδικη φορολογική μεταχείριση: μόνο ορισμένοι συνεισφέρουν με τον τρόπο αυτόν για ένα δημόσιο αγαθό.

Την ίδια στιγμή ωστόσο, το εθνικό οδικό δίκτυο είναι εξαιρετικά κρίσιμης σημασίας για τις παραγωγικές και κοινωνικές λειτουργίες της χώρας. Το κόστος συντήρησης και ανάπτυξής του θα πρέπει να προέρχεται από φορολογίες δίκαιης κατανομής της επιβάρυνσης και ελάχιστου δυνατού ταμειακού κόστους είσπραξης για το κράτος, αλλά και τον πολίτη. Αν υποθέσουμε ότι μας βρίσκει σύμφωνους αυτή η άποψη δικαιότερης κατανομής, τότε εναλλακτικοί τρόποι συνεισφοράς είναι μια πιθανή αύξηση μερικών λεπτών του φόρου καυσίμων , πιθανόν στα τέλη κυκλοφορίας κτλ.

Γ) Αν ακολουθήσει κανείς αυτή τη συλλογιστική τότε γίνεται σαφές ότι και το κόστος επιμερίζεται στο σύνολο, αλλά και μηδενίζεται σχεδόν το ταμειακό κόστος είσπραξης. Η μείωση αυτής της δαπάνης θα πρέπει κι αυτή να μετακυλυσθεί στην τσέπη του φορολογούμενου. Διότι, αν υπάρχουν άλλοι τρόποι είσπραξης, γιατί να περιμένουμε στις ουρές κάθε φορά που θέλουμε να εκδράμουμε στην εξοχή (ακόμη και με το ΤΕΟ PASS τα πράγματα δεν είναι πάντοτε εύκολα, όταν μπλοκάρουν όλες οι λωρίδες) και γιατί να συντηρούμε έναν οργανισμό που μάλλον δεν χρειάζεται; Ακόμη και τώρα που η εκμετάλλευση των διοδίων ανήκει στις κοινοπραξίες, εκείνες μπορούν να εξετάσουν αυτήν την προοπτική (από κοινού με το κράτος βέβαια) και να μετακυλύουν αυτή τη μείωση των λειτουργικών εξόδων στην τσέπη πάλι του καταναλωτή. Τέλος, για να μην κατηγορηθώ ως ανάλγητος, ασφαλώς και οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να μείνουν στο δρόμο: μπορούν να απορροφηθούν σε νέα αντικείμενα, όπως ο ευπρεπισμός των παραδρόμων στάθμευσης στις εθνικές οδούς κα.

Να σημειώσω δε, ότι χωρίς διόδια λειτουργούν τα οδικά δίκτυα σε χώρες όπως π.χ. η Σουηδία.

Κλείνοντας, θέλω να επανάλαβω μια πάγια θέση μου και επί τη ευκαιρία να απαντήσω και στο διάλογο που έχει για τα καλά ανοίξει στο blog περί φιλελευθερισμού, καπιταλισμού και άλλων "δεινών". Το ζήτημα ιδιαίτερα για τον τόπο μας (διότι όπως καλά γνωρίζετε δεν είμαστε Βρετανία) δεν είναι αν θα πάμε δεξιά, αριστερά, στο κέντρο ή όπου αλλού μας φωτίσει ο Θεός...Αυτό που λείπει είναι λίγος ορθολογισμός.

ps. καλή αφετηρία για περαιτέρω συζήτηση η κίνηση του Μιλάνου (μετά το Λονδίνο και τη Στοκχόλμη) να επιβάλει "πράσινα διόδια" για την είσοδο στην πόλη.

.

Μεγάλοι Ηγέτες VS Χρήσιμοι Λογιστές

Διαβάζοντας τον Τύπο της ημέρας απομόνωσα μια σκέψη του συναδέλφου Αντώνη Σαμαρά σχετικά με τους ηγέτες των καιρών μας και θέλησα να σας την παραθέσω. Επίσης ανέσυρα και μια δική μου παλαιότερη, την οποία καταγράφω επίσης. Ελπίζω να αποτελέσουν οι δυο θέσεις γόνιμο πεδίο διαλόγου.

Θα επανέλθω με μεγάλη χαρά στα σχόλια...

«Κατά την άποψη μου, η Ευρώπη κινδυνεύει γιατί έχει αποκτήσει περισσότερους λογιστές, ως ηγέτες, παρά ηγέτες όπως εμείς τους γνωρίσαμε», Δήλωση Αντώνη Σαμαρά 26/5 /08

«Τo γεγονός ότι σήμερα δεν υπάρχουν ηγέτες δεν πρέπει να προκαλεί ανησυχία, ούτε ασφαλώς απορία. Η απάντηση είναι απλή: δεν υπάρχουν ηγέτες γιατί απλώς δεν τους χρειαζόμαστε. Οι συνθήκες στην κοινωνία δεν είναι εκείνες που θα οδηγούσαν στην ανάδειξη ηγετών, άλλωστε τα χαρακτηριστικά των ηγετών διαχρονικά δεν είχαν πάντα θετικά αποτελέσματα για τις χώρες στις οποίες ηγούντο, το αντίθετο μάλιστα. Ας μην αναλωνόμαστε στη συζήτηση για το εάν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν ηγέτες και ας επικεντρωθούμε στο πρόβλημα. Αυτό που έχει να κάνει με τον επαναπροσδιορισμό της Δημοκρατίας στη χώρα μας, μακριά από κομματικοκρατούμενες, πατερναλιστικές συγκεντρωτικές λογικές που διαιωνίζουν τον συντηρητισμό μας. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, ο συντηρητισμός, ως η δύναμη εκείνη που αντιμάχεται φοβικά το καινούργιο και το νεωτερικό, χαρακτηρίζει καταρχήν το ίδιο το πολιτικό σύστημα, τους ίδιους τους πολιτικούς και στη συνέχεια διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Γι αυτό επαναλαμβάνω ότι οι μεταρρυθμίσεις, οι τομές και οι ρήξεις πρέπει να ξεκινήσουν από εμάς τους ίδιους, πρέπει καταρχήν να μεταρρυθμίσουμε τους εαυτούς μας. Να φτιάξουμε σύγχρονα, ελεύθερα και προοδευτικά κόμματα, στις δομές και τις λειτουργίες τους, προκειμένου να κατορθώσουμε να προχωρήσουμε στις βαθιές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος, αλλιώς οι "μεταρρυθμίσεις" θα έχουν την τύχη του ενοχοποιημένου "εκσυγχρονισμού". Ας αντιληφθούμε επιτέλους όλοι ότι ο τόπος δεν χρειάζεται καλό πατερούλη και αλάνθαστους χατμάνους, χρειάζεται απλώς χρήσιμους ανθρώπους, έστω κι αν μιλάμε για χρήσιμους λογιστές», Δήλωση Πέτρου Τατούλη στο Έθνος 21/1/08

.

Πιο Φιλελεύθερα, κ. Πρόεδρε!

Βρίσκω την ευκαιρία να κάνω δυο τρεις παρατηρήσεις σχετικά με τον ΟΤΕ, εν όψει της επόμενης εβδομάδας, κατά την οποία αναμένεται να έλθει στην ολομέλεια της Βουλής το σχετικό νομοσχέδιο, και βέβαια με αφορμή την κορύφωση των αντιδράσεων ορισμένων ένθεν κακείθεν ζηλωτών του λαϊκισμού και του κρατισμού (επιτυχή θεωρώ και την πρόσφατη ορολογία του συναδέλφου του ΠΑΣΟΚ , Αλέκου Παπαδόπουλου, που έκανε λόγο για κρατικοδίαιτο καπιταλισμό).

Για να είμαι ξεκάθαρος. Από την πρώτη στιγμή τάχθηκα αναφανδόν υπέρ της συγκεκριμένης ενέργειας στο γενικότερο της πλαίσιο. Άλλωστε, είναι σαφές ότι όσοι υπερψήφισαν την κεντροδεξιά παράταξη πριν από μια τετραετία, αυτές τις πρωτοβουλίες και πολιτικές είχαν στον νου. Και έστω κι αν μεσολάβησε μία ακόμη εκλογική αναμέτρηση και πολύς χαμένος χρόνος, η δέσμευση υλοποιείται.

Να θυμίσω δε ότι στην άποψή μου αυτή είμαι συνεπής... εδώ και δεκαετίες, συνέπεια που οδήγησε και στη διαγραφή μου από το κόμμα της ΝΔ, όταν αρνήθηκα να καταψηφίσω σχετικό νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ για τις ΔΕΚΟ.

Είναι σαφές ότι με την επίτευξη συμφωνίας για τον ΟΤΕ το πρώτο βήμα έχει ολοκληρωθεί. Μένουν όμως κι άλλα πολλά προς τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους και την φιλελευθεροποίηση της ελληνικής κοινωνίας.

Έχω επαναλάβει πλείστες φορές στο παρελθόν ότι η κεντροδεξιά παράταξη θα πρέπει να κωφεύσει στις σειρήνες του λαικισμού. Όσο κι αν ο λαικισμός βρίσκει ερείσματα σε ένα μέρος της κοινής γνώμης (αφού από την φύση του είναι ευχάριστος), όσο κι αν βραχυπρόθεσμα οι φωνές του ενδεχόμενα να προσφέρουν μια «ασπιρίνη» στον διαταραγμένο κοινωνικό ιστό, όσο κι αν τα περί «απαγόρευσης απολύσεων» και τα «περί ουσιαστικής συνδιοίκησης» ηχούν όμορφα, κάνουν μεγάλη ζημία τόσο στην κυβερνώσα παράταξη (όταν ο λαϊκισμός εκπορεύεται εκ των έσω) όσο και στον τόπο στο σύνολό του.

Για το κακό που κάνουν στον τόπο αρκεί μια ματιά στις περασμένες δεκαετίες που με ψέματα και σκάνδαλα στην πολιτική ζωή/ ελλείμματα και υπέρογκες δημόσιες δαπάνες ως πλοηγό στην οικονομία, επιχείρησαν ορισμένοι να εφαρμόσουν ένα πρότυπο ψευδεπίγραφης και ως εκ τούτου εξαιρετικά σύντομης ευμάρειας.

Στην κεντροδεξιά παράταξη τώρα. Έχω κατ’ εξοχήν μιλήσει για την ανάγκη μιας βαθιάς ιδεολογικής συζήτησης που θα επαναπροσδιορίσει το ρόλο της ΝΔ στο μέλλον. Έχω επίσης μιλήσει για τα κοινά συμφέροντα (το έπαθλο του κράτους) που κρατούν δεμένα μεταξύ τους τα στελέχη ενός κόμματος και όχι οι κοινές τους απόψεις και ιδέες. Έχω τέλος τονίσει την απαραίτητη εξεύρεση από εμάς μιας ιδεολογίας μεταρρυθμίσεων, χωρίς την οποία το έργο δεν θα ευοδωθεί, αφού η κοινωνία δεν έχει πειστεί για την ανάγκη της αλλαγής, αλλά μένει αμετακίνητη στα κεκτημένα φοβούμενη το αύριο. «Δεν είναι σφάλμα της κοινωνίας που δεν αποδέχεται τις αλλαγές που της προτείνουμε – έλεγα μεταξύ άλλων στην ΚΕ του κόμματος μου. Η διστακτικότητα και η άρνηση απορρέουν από τον φόβο και την ανασφάλεια μπροστά στο άγνωστο… Δεν δημιουργήθηκε ιδεολογία μεταρρυθμίσεων. Κανείς δεν εξήγησε πειστικά την ανάγκη τους. Αντιθέτως, αφέθηκε άπλετος χώρος για να δημιουργηθούν παραμυθίες μεταρρυθμίσεων (το ασφαλιστικό θα λυθεί μαγικά, χωρίς θυσίες από κανέναν) και ο μπαμπούλας των μεταρρυθμίσεων από τη λαϊκίστικη Αριστερά».
Πρέπει η κεντροδεξιά να κωφεύσει στον λαϊκισμό. Έστω κι αν τα επικοινωνιακά τερτίπια ενίοτε επιβάλλουν την ύπαρξη τέτοιων- από το εσωτερικό της παράταξης- φωνών προκειμένου να διασκεδάσουν την λαϊκή δυσαρέσκεια και να αποπροσανατολίσουν από την ουσία του διαλόγου. Αντίθετα, είμαι πεπεισμένος, ότι τέτοιες φωνές (της λεγόμενης λαικής δεξιάς, λες κι οι υπόλοιποι είμαστε της αντιλαικής δεξιάς…) έχουν βλαπτικές παρενέργειες, άμεσα ορατές. Κι αυτό διότι, διαρρηγνύουν το συμβόλαιο αληθείας και ειλικρίνειας που συνάψαμε πριν από τέσσερα χρόνια με τον ελληνικό λαό. Τότε, είχαμε πει ότι θα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ότι δεν θα επαναληφθεί η ίδια ιστοριούλα, με τις ιδιωτικοποιήσεις του Μητσοτάκη να σημαίνουν δήθεν άλλο πράγμα από τις μετοχοποιήσεις του Σημίτη για να εφευρεθή λίγο αργότερα άλλος όρος να περιγράψει την ίδια πραγματικότητα, ο στρατηγικός εταίρος. Και σε αυτό το σημείο είναι εμφανής η ανάγκη για δημιουργία ιδεολογίας μεταρρυθμίσεων. Με τόλμη και ειλικρίνεια πρέπει να εξηγήσουμε στον ελληνικό λαό ότι η αγορά και η οικονομία παγκοσμίως κινούνται με τους ίδιους κανόνες. Τώρα, πώς θα βαφτίσουμε εμείς την εκάστοτε μεταρρύθμιση, ουδόλως ενδιαφέρει και ασφαλώς πολύ περισσότερο εκθέτει τη χώρα διεθνώς.

Δεν θέλησα να αναφερθώ στο ΠΑΣΟΚ, που προφανώς γνωρίζει και προσποιείται ότι αγνοεί το γεγονός ότι μια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία δεν είναι δυνατόν να προβαίνει σε τόσο ανούσια και λαικιστική αντιπολίτευση, την ίδια στιγμή που ο αντίλογός της θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά εποικοδομητικός και να κερδίζει πόντους. Ούτε και στους συνδικαλιστές, οι οποίοι αν και ανδρώθηκαν σ' έναν οργανισμό απαξιωμένο, (που μόλις απελευθερώθηκε η αγορά των τηλεπικοινωνιών, έχασε πάνω από το 25% της πελατείας του), αν και γνωρίζουν πολύ καλά γιατί πρέπει να πωληθεί ο ΟΤΕ, εάν φιλοδοξεί να επιβιώσει στον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό, σιωπούν ωστόσο ένοχα γιατί νιώθουν να τραβιέται το χαλί της εξουσίας κάτω από τα πόδια τους (να δίνουν κομματικά πιστοποιητικά για το ποιος υπάλληλος θα προαχθεί, ποιος θα μετατεθεί, ποιος θα αμειφθεί με διευθυντικές θέσεις κτλ).
Ο διάλογος για τον ΟΤΕ μπορεί να φθάνει στο τέλος του, αλλά ο άλλος ο διάλογος για τον λαϊκισμό είναι ακόμη στα σπάργανα. Και είναι πιο δίκαιο να μιλάει κανείς κατ’ αρχήν για το σπίτι του.

Χωροταξικό Ώρα Μηδέν!

Αυτές τις ημέρες συζητείται στη Βουλή το Γενικό Πλαίσιο Χωροταξίας. Μόλις χθες συνεδρίασε η Κοινή επιτροπή Οικονομίας και Περιβάλλοντος (της οποίας είμαι και μέλος). Θα ήθελα λοιπόν να καταθέσω κάποιες παρατηρήσεις και προτάσεις μου, προκειμένου να συνεισφέρω ουσιαστικά στον Δημόσιο Διάλογο για ένα θέμα εξαιρετικά κρίσιμο. Μια παρατήρηση για αρχή: είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν διαθέτει χωροταξικό σχεδιασμό, ενώ για την πλειοψηφία των εταίρων μας η σχετική νομοθεσία μετρά ήδη πέντε δεκαετίες ζωής.

Θα ξεκινήσω από μια παραδοχή που είναι καλοπροαίρετη. Για να ξεκαθαρίσω τις προθέσεις μου. Είναι σαφές ότι το παρόν νομοσχέδιο δεν είναι μεταρρύθμιση. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να χαρακτηριστεί μεταρρύθμιση κάτι το οποίο ουδέποτε υπήρξε ρυθμισμένο. Και δεν ρυθμίστηκε εξαιτίας της μέχρι σήμερα ανυπαρξίας συγκεκριμένων πολιτικών μας προς την κατεύθυνση αυτή, πολιτικών που καμία πολιτική δύναμη δεν έλαβε, και της αδυναμίας πολιτικής βούλησης να επιβάλλει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που θα ήταν αναμφίβολα εξαιρετικά δυσάρεστο. Αυτό το νομοσχέδιο δεν μπορεί να είναι μεταρρύθμιση για τον απλό λόγο ότι είναι απόλυτη αναγκαιότητα. Και είναι ασφαλώς υποχρέωση δική μας, των πολιτικών, προκειμένου να ανατρέψουμε τα κακώς κείμενα των τελευταίων δεκαετιών.



Θα θέσω εξαρχής τους άξονες, πάνω στους οποίους θα κινηθώ:
Κατά την άποψη μου καταγράφεται...
1ον) Μια απώλεια ισορροπίας στις επιλογές του σχεδίου. Τι εξυπηρετεί η τόσο ενδελεχής πρόβλεψη για μεγάλα κατασκευαστικά έργα ( οδικοί και σιδηροδρομικοί άξονες, εκτροπή Αχελώου κα), την ίδια στιγμή που καίρια ερωτήματα μένουν αόριστα ή και αναπάντητα; Για ποιο λόγο για παράδειγμα μένει νεφελώδης η λύση για την εκτός σχεδίου και την αυθαίρετη δόμηση; Είναι λιγότερο σημαντικό αυτό από το ωράριο κυκλοφορίας των φορτηγών στις εθνικές οδούς; Θα αναλύσω τις θέσεις μου περαιτέρω.
2ον) Μια συνολική έλλειψη στρατηγικής, φιλοσοφίας και οράματος. Πού το πάμε; Ποιο μοντέλο ακολουθούμε; Ποια είναι η φιλοσοφία μας για την Ελλάδα από εδώ και στο εξής; Ποιοι είναι οι τρόποι να επανορθώσουμε τις βλάβες του παρελθόντος; Πού ρίχνουμε τις δυνάμεις μας; Και τέλος, τι χρονοδιάγραμμα βάζουμε;
3ον) Μια ανεπάρκεια δημοσίου διαλόγου. Η επιτροπή αυτή συνέταξε ένα πλάνο, το οποίο δεν έτυχε ενδελεχούς συζήτησης από εμάς τους βουλευτές. Και εδέ έχω κάποια ερωτήματα: Εμείς δεν θα μπορούσαμε να καταθέσουμε προτάσεις στο γόνιμο διάλογο; Γιατί δεν συμμετείχαμε στην διαδικασία διαβούλευσης; Με ποια λογική χαρακτηρίζεται αυτό το νομοσχέδιο μεγάλη καινοτομία με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν αναλογιστικές μελέτες και προβλέψεις κόστους ; Δεν ξέρουμε τι θα μας κοστίσει; Κι αν δεν ξέρουμε, πώς προχωράμε σε κάτι το οποίο είναι σαφές ότι θα επηρεάσει τους εθνικούς μας προϋπολογισμούς σε βάθος δεκαετίας; Γιατί τέτοια εμμονή στα πορίσματα της επιτροπής όταν μεγάλος αριθμός φορέων και οικολογικών οργανώσεων συνυπέγραψαν για ΠΡΩΤΗ φορά στην ιστορία της χώρας κοινό κείμενο δηλώνοντας σας την αντίθεση για αυτό το νομοσχέδιο; Ποια είναι τα δεδομένα που έχουμε στα χέρια μας προκειμένου να αντλούμε τη βεβαιότητα ότι πρεσβεύουμε τον Ορθό Λόγο και ότι κάποιοι άλλοι απλώς εντρυφούν σε αστειότητες; Αυτά είναι απλώς κάποια ερωτήματα, που μου ήλθαν αμέσως στο μυαλό όταν μελέτησα το νομοσχέδιο.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να βάλω στη συζήτηση μια ακόμη παράμετρο, προκειμένου να κατανοήσουμε όλοι πώς αντιμετωπίζεται πλέον η χωροταξία διεθνώς. Κι αυτό για να δούμε, αν το παρόν νομοσχέδιο συνάδει με τις διεθνείς επιταγές, εμπειρίες και πρακτικές.
Όταν μιλάμε για χωροταξία δεν περιοριζόμαστε απλώς σε ένα σχέδιο παραγωγής και υποδομών. Μιλάμε για την αναζήτηση μιας καλύτερης κατανομής των ανθρώπων σε συνάρτηση με τους φυσικούς πόρους και τις οικονομικές δραστηριότητες. Τι εννοώ με αυτό; Η χωροταξική πολιτική είναι μια δυναμική και αέναη διαδικασία που μεταβάλλεται όπως και η σύγχρονη πραγματικότητα. Γι αυτό το λόγο αναπτυξιακός και χωροταξικός σχεδιασμός είναι μια ενιαία και αδιαίρετη διαδικασία. Ευθύς εξαρχής γίνεται κατανοητό ότι το συγκεκριμένο ζήτημα δεν είναι αποκλειστικής αρμοδιότητας του ΥΠΕΧΩΔΕ, αλλά είναι αλληλένδετο με ζητήματα του υπουργείου ανάπτυξης και οικονομικών, αλλά και τουριστικής ανάπτυξης, όπως θα διαπιστώσουμε παρακάτω.

1ον) Να ξεκινήσω από το πρώτο που είναι απλό και θα μου επιτρέψετε να πω περίεργο. Σε όλο το νομοσχέδιο δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στο κόστος. Πόσο κοστίζουν όλα αυτά;. Πουθενά δεν προβλέπεται το παραμικρό σχετικά με το τι θα κοστίσει σε δαπάνη ως ποσοστό του ΑΕΠ. Ένα παράδειγμα: Να δεχτούμε ότι πρέπει να λιγοστέψουν οι περιφέρειες. Ωραία ευχή! Πόσες πρέπει να γίνουν; Ποια είναι τα κριτήρια που θα ακολουθήσουμε για τη μείωση; Μιλάμε για αποκέντρωση και για το κορυφαίο ζήτημα της γιγάντωσης των πόλεων. Μήπως θα έπρεπε να δούμε τα της γεωγραφικής ανασυγκρότησης αφού κατασταλάξουμε σε ορισμένα μείζονα ζητήματα, όπως πόσοι θέλουμε να κατοικούν πλέον στις μητροπόλεις; Ποια αντικίνητρα θα δώσουμε; Και πάνω σε αυτό: Μιλάμε για αποκέντρωση και μεταφορά στην περιφέρεια δημοσίων υπηρεσιών. Εδώ μπορώ να αντιπαραβάλω τη δική μου προσωπική εμπειρία . Κατά τη διάρκεια της θητείας μου στο Υπουργείο Πολιτισμού, επιχείρησα αυτήν την αποκέντρωση μέσω του σχεδίου νόμου για το νέο Οργανισμό του ΥΠΠΟ. Το αποτέλεσμα; Σφοδρές αντιδράσεις του κατεστημένου. Πολιτική ακινησία. Και να σκεφτείτε ότι το σχέδιο αυτό είχε τεθεί και σε δημόσια διαβούλευση με τους αρμόδιους φορείς και υπήρχε ολοκληρωμένο επιχειρησιακό πλάνο. Κι όμως τελικώς η προσπάθεια ναυάγησε. Και καταλήγω: οι βασικές κατευθύνσεις λείπουν από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Υπάρχει απλώς η ευχή.
2ον) Όπως σας είπα και πιο πάνω ανάπτυξη και χωροταξία είναι έννοιες αλληλένδετες. Δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι η συνέργια μεταξύ αναπτυξιακού και χωροταξικού σχεδιασμού απέχει μακράν. Και δεν το λέω εγώ, αυτή η προβληματική σχέση καθρεφτίζεται και οφείλεται φυσικά στην έλλειψη συντονισμού και συνεννόησης μεταξύ κρατικών υπηρεσιών. Ο χωροταξικός σχεδιασμός , έτσι όπως έχει η κατάσταση στη χώρα μας, είναι υποχρεωμένος και από το θεσμικό του πλαίσιο και από την ισορροπία δυνάμεων στο σύστημα εξουσίας να έχει δευτερεύον ρόλο. Και θέτω ένα βασικό ερώτημα: ΕΣΠΑ και Γενικό πλαίσιο χωροταξίας; Τα χρειαζόμαστε και τα δύο; Και αν ναι, πως θα διαχωρίσουμε τους ρόλους τους και τους μηχανισμούς εφαρμογής τους; είναι σαφές ότι στην αναταγωνιστική αυτή σχέση, το ΕΣΠΑ έχει ιδιαίτερη βαρύτητα ως εργαλείο χωρικής ανάπτυξης και χωροταξικής πολιτικής λόγω της έμφασης που δίνεται σε αυτό στην αειφόρο διαχείριση του περιβάλλοντος, στην περιφερειακή ανάπτυξη και στη δημιουργία ανταγωνιστικών χωρικών ενοτήτων και πόλων ανάπτυξης. Είναι προφανής ης σημασία του ΕΣΠΑ ως κείμενο επίσης χωροταξικής πολιτικής. Και κάτι ακόμη, με απλά λόγια: το ΕΣΠΑ έχει και εξασφαλισμένα κονδύλια…
ΕΣΠΑ και ΓΠΧ είναι δύο κείμενα αντιφατικά. Αυτό περιέργως αναγνωρίζεται και στην σχετική ΚΥΑ. Ένα απλό και κατανοητό παράδειγμα. Στο μεν ΕΣΠΑ το αστικό σύμπλεγμα Κοζάνης – Πτολεμαίδας χαρακτηρίζεται ως πόλος ανάπτυξης. Στο ΓΠΧ υποβιβάζεται σε δευτερεύοντα πόλο. Πώς αυτές οι κατατάξεις θα επηρεάσουν την επιλεξιμότητα δράσεων για χρηματοδότηση;
3ον) Τρίτον, επανέρχομαι στο θέμα της αποκέντρωσης. Πράγματι η «πολυκεντρικότητα» έχει σε πανευρωπαικό επίπεδο την πρωτοκαθεδρία, ως προάγουσα την συνοχή και ειδικότερα την εδαφική συνοχή που έχει ήδη βρει θέση στη μεταρρυθμιστική συνθήκη της Λισαβόνας. Το να φύγουμε από τη λογική των δύο μεγαλουπόλεων και να δημιουργήσουμε πολλά πολλά μικρά κέντρα, κατά κοινή λογική ακούγεται καλό. Πλην όμως: λαμβάνουμε υπόψιν τις ιδιαιτερότητες της χώρας; Με απλά λόγια. Πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη δεν μπορούν να υποστηρίξουν ποιότητα ζωής για τους κατοίκους τους. Πώς να δημιουργήσουμε νέα κέντρα, όταν δεν έχουμε λύσει ζητήματα απλά όπως η διαχείριση των αποβλήτων και των οικιακών απορριμμάτων; Ποιο νησί για παράδειγμα θα μπορούσε να γίνει κέντρο τη στιγμή, που τα καλοκαίρια, το νερό δεν επαρκεί ούτε καν για τους πολίτες; Και εν πάσει περιπτώσει, είναι όμορφο το περιτύλιγμα της εταιρικότητας πόλης – υπαίθρου, αλλά τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει αστικοποίηση και μη επίσημα αστικοποιημένων περιοχών, έστω και με την έννοια της μετατροπής της υπαίθρου σε χώρο αναψυχής του αστικού πληθυσμού; Δεν ξέρω, ερώτημα θέτω.

4ον)Και έρχομαι σε ένα τέταρτο ζήτημα κεφαλαιώδους σημασίας. Τι μοντέλο ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος, παράλληλα με την επανόρθωση των βλαβών των προηγούμενων δεκαετιών προτείνουμε; Συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε ότι ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας. Πράγματι. Εκατομμύρια τουρίστες θα επελαύνουν στα ελληνικά νησιά. Αυτοί όμως πίνουν νερό. Πλένονται. Μας αφήνουν πίσω τα απορρίμματα τους. Με δεδομένο ότι τα νησιά το καλοκαίρι προμηθεύονται νερό με το σταγονόμετρο. Με δεδομένο ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία βουλιάζει από τους τόνους των σκουπιδιών στις χωματερές, για ποια βαριά βιομηχανία μιλάμε μακροπρόθεσμα; Πόσες δεκαετίες ζωής θα έχει; Οπότε το χωροταξικό λογικά θα έπρεπε να προβλέπει τη δημιουργία μονάδων αφαλάτωσης ανά νησί. Και για να προλάβω αντιδράσεις. Η διαδικασία έχει μικρότερο κόστος από τη μεταφορά του νερού στα νησιά. Είναι φθηνότερη από το νερό της ΕΥΔΑΠ. Κι αν έχετε αντιρρήσεις, τουλάχιστον ας το συζητήσουμε, προκειμένου να αρχίσουν να γίνονται οι απαραίτητες προβλέψεις. Διότι αν είναι η εκτροπή του Αχελώου μείζονος σημασίας ώστε να περιγράφεται με τέτοια λεπτομέρεια στο παρόν νομοσχέδιο, με ποια λογική δεν είναι το πόσιμο νερό στα νησιά;
Στο ίδιο ζήτημα, επισημάνσεις, θα πρέπει να γίνουν στο θέμα της παραθεριστικής κατοικίας, δεδομένου ότι δεν είναι ξεκάθαρο εάν το σχέδιο επιχειρεί να επιλύσει το πρόβλημα της παραθεριστικής κατοικίας ή εάν χρησιμοποιεί την παραθεριστική κατοικία για να επιλύσει το τουριστικό πρόβλημα. Με δεδομένα τα όσα προανέφερα, να θέσω ένα ερώτημα, με αφορμή το θέμα της Ίου και της πρόθεσης σας να δημιουργήσετε μέσω του παρόντος νομοσχεδίου τα λεγόμενα «πολυπολικά νησιωτικά συμπλέγματα». Λίγο προτού ανακοινωθεί το χωροταξικό του τουρισμού, αγοράστηκε το 15% του νησιού, όπου μπορούν να χτιστούν περί τις 13.200 κατοικίες των 80 τμ. Μπορεί το νησί να αντέξει; Έχει αποθέματα νερού; Έχει επενδύσει σε άλλες μορφές ενέργειας (ΑΠΕ) προκειμένου να μπει στη διαδικασία ανέγερσης μονάδων αφαλάτωσης;

Και εδώ υπάρχει ένα ακόμη μείζον κατά την άποψή μου ζήτημα. Πώς αντιμετωπίζει το παρόν νομοσχέδιο το ζήτημα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας; Μάλλον διστακτικά. Διότι, ναι μεν προβλέπεται η χρήση ΑΠΕ, αλλά παράλληλα θα συνεχίσει να μην εμποδίζεται η χρήση άλλων ρυπογόνων πηγών, όπως ο λιγνίτης και ο λιθάνθρακας. Ακόμη σημαντικότερο, δεν προβλέπεται σαφώς χρονοδιάγραμμα απεξάρτησης. Οπότε, αντί να επιχαίρουμε που γινόμαστε κόμβος στη μεταφορά ΑΠΕ από άλλες χώρες σε τρίτους, ας επικεντρωθούμε στην παραγωγή δικής μας ενέργεια. Μια πρόταση είναι αυτή που προανέφερα κατασκευή μονάδων παραγωγής ενέργειας με ανεμογεννήτριες στα νησιά του Αιγαίου, αλλά ακόμη και σε ακατοίκητες βραχονησίδες.
Τέλος, για να κλείσω στο θέμα του τουρισμού. Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να διατρανώσουμε τις αντιρρήσεις μας στο θέμα του λεγόμενου ισπανικού μοντέλου. Είναι ένα μοντέλο εντελώς ξεπερασμένο, που δεν απέδωσε σε τίποτε στην εθνική οικονομία και ασφαλώς επέδρασε εξαιρετικά αρνητικά στο θέμα του περιβάλλοντος. Μπορούμε να αναζητήσουμε αλλού πρότυπα, και κατά την προσωπική μου αντίληψη θα μπορούσαμε να κοιτάξουμε καλύτερα το λεγόμενο ιταλικό μοντέλο.

5ον) Σε αυτό εδώ το σημείο, δεν μπορώ παρά να μιλήσω για τον πολιτισμό. Το πολιτιστικό περιβάλλον – μαζί με το φυσικό στο οποίο θα αναφερθώ αμέσως μετά – είναι το μόνο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της χώρας. Τι προβλέπει το εν λόγω νομοσχέδιο για την πολιτιστική χωροταξία; Εδώ θα μου επιτρέψετε ορισμένες προτάσεις. Θεωρώ απαραίτητη τη θεσμική θωράκιση και χωρική προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς με έμφαση όχι μόνο σε μεμονωμένα μνημεία αλλά και στη δημιουργία συνόλων και προστασίας του περιβάλλοντος χώρου τους. Συγκεκριμένα. Πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά κρίσιμη η επαναφορά του ζητήματος της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων, διότι και στην περίπτωση αυτή στο βωμό της ανάπτυξης, παρενέβημεν και δημιουργήσαμε μεγάλες βλάβες. Δεν είναι καιρός να τις αποκαταστήσουμε; Πρόκειται για παλιά πρόταση και γνωστή, οπότε δεν θα επεκταθώ. Πλην όμως θα ήθελα να καταθέσω και κάτι ακόμη. Μιλούμε για την αποκέντρωση. Πρόβλεψη για την αποκέντρωση στον πολιτισμό υπάρχει; Πού ορίζεται το πολιτιστικό κέντρο των Αθηνών, συζήτηση που είχε ανοίξει επί Κωνσταντίνου Καραμανλή; Προσωπικά, πιστεύω ακράδαντα ότι το πολιτιστικό κέντρο πρέπει να επεκταθεί από την αθηναϊκή ενδοχώρα στους ανοιχτούς ορίζοντες της παραθαλάσσιας αττικής. Εξ ου και η πρόταση μου στο παρελθόν για δημιουργία του πολιτιστικού κέντρου στο Φάληρο. (Λυρική κτλ) Και τέλος για να κλείσω: Πρέπει όχι μόνο να υπάρξει πρόβλεψη, αλλά να πει ανοιχτά η ελληνική κυβέρνηση τι χρήματα θα επενδύσει στο σκοπό αυτό.


6ον) Την οικονομική πρόβλεψη, αλλά και τις αναλογιστικές μελέτες πρέπει να γνωρίζουμε όλοι προτού δημιουργηθεί εκείνο το χωροταξικό πλαίσιο που θα δίνει λύσεις στα κρίσιμα ζητήματα του περιβάλλοντος: λύσεις που θα συνυπολογίζουν την παράμετρο ότι τώρα είναι ώρα να επανορθώσουμε τις ζημίες που έγιναν στο παρελθόν. Δε θα προβώ σε εκτεταμένη συζήτηση, διότι θεωρώ ότι δεν μπορούμε να συζητούμε ολοένα τα αυτονόητα. Υπάρχει πρόβλημα. Αυτό το οποίο θα ήθελα να επισημάνω είναι ότι πρέπει επιτέλους να ξεφύγουμε από τα ευχολόγια και τις αοριστολογίες. Πρέπει εδώ και τώρα να θέσουμε προτεραιότητες. Για παράδειγμα, στο θέμα του λιγνίτη, πρέπει να τεθεί ο χρονικός προσδιορισμός της πλήρους απαγόρευσης. Στο ζήτημα της παραθεριστικής κατοικίας, δεν είναι δυνατόν να μας προειδοποιούν για άνοδο της στάθμης της θάλασσας λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου και εμείς να συνεχίζουμε να κτίζουμε εκεί ή να μην απαγορεύουμε έστω την δόμηση στις ακτογραμμές. Στο ζήτημα της διαχείρισης των υδάτινων πόρων, πρότεινα και προηγούμενα τη δημιουργία μονάδων αφαλάτωσης και την τροφοδότηση των μονάδων αυτών από ΑΠΕ. Και κυρίως, να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα των υδάτινων πόρων σε συνάρτηση με τις αγροτικές καλλιέργειες, την ενεργειακή και την περιφερειακή πολιτική ευρύτερα. Τέλος, στο θέμα των αποβλήτων πρέπει κι εκεί να τεθεί αυστηρό χρονοδιάγραμμα προκειμένου να πάψουν να λειτουργούν όλες αυτές οι εκατοντάδες χωματερές. Εδώ πρέπει να τεθούν και οι ΟΤΑ ενώπιον των ευθυνών τους, οικονομικών αλλά και ποινικών. Και βέβαια σε αυτό το σημείο συμφωνώ απόλυτα με τον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ, κ. Σουφλιά. Το υπουργείο περιβάλλοντος το οποίο όπως εξαγγέλθηκε θα δημιουργηθεί μέσα στον προσεχή ενάμισι χρόνο δεν πρέπει να είναι ένα κενό κτίριο με μια καινούρια ταμπέλα. Ασφαλώς και όχι. Αυτό όμως δεν πρέπει να λειτουργήσει ανασταλτικά στη δημιουργία ενός ξεχωριστού υπουργείου, που κατά την άποψη μου πρέπει να είναι ευρύτερων αρμοδιοτήτων στη λογική της αειφόρου ανάπτυξης (βλ. Άρθρο μου στην Καθημερινή(http://www.tatoulis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=64&Itemid=139). Αντίθετα, πρέπει από τώρα να δημιουργήσουμε τη λογική και την φιλοσοφία της λειτουργίας και στελέχωσής του. Άλλωστε, ο τομέας των δημοσίων έργων διάγει πλέον τις τελευταίες του τόσο ανθηρές ημέρες, αν κρίνει κανείς από τα κονδύλια που εξαντλούνται. Παρά τις όποιες παρατηρήσεις για τα αδύναμα σημεία αυτού του νομοσχεδίου, θα μπορούσε να αποτελέσει μια πολύ καλή αφετηρία για τη δημιουργία αυτού του υπουργείου, μακριά από τις γραφειοκρατικές και άκαμπτες δομές που γνωρίζουμε όλοι. Έτσι θα αποδείξουμε ότι κάποια στιγμή θα κάνουμε τις εξαγγελίες μας πράξη.
7ον) Ένα άλλο κομμάτι των εξαγγελιών μας, πολύ σημαντικό, συνιστά η βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη. Σε αυτόν τον τομέα θεωρώ ότι δεν δίνεται η πρέπουσα σημασία. Προηγούμενα, αναφέρθηκα στο ζήτημα της γιγάντωσης των πόλεων. Ποιο είναι το σχέδιο της αποκέντρωσης; Με ποια λογική θα πάμε στην αποκέντρωση; Μήπως θα έπρεπε να επαναφέρουμε ζητήματα όπως η υπογειοποίηση των τεσσάρων μεγάλων δρόμων της Αθήνας; Εδώ εμπίπτει και η πεζοδρόμηση του Ιστορικού Κέντρου. Πώς ερμηνεύεται επί της ουσίας της η πρόταση για δημιουργία τράπεζας Γης, με δεδομένο ότι τα περισσότερα κτίρια και υποδομές των μεγαλουπόλεων ξεπερνούν σε Μέσο όρο τα 60 με 70 έτη ζωής. Και τέλος, θα μου επιτρέψετε να ρίξω ένα σπόρο συζήτησης. Πρόσφατα εξαγγέλθηκαν μέτρα – κίνητρα για την αγορά υβριδικών αυτοκινήτων. Και διερωτώμαι: έχουν γίνει αναλογιστικές μελέτες προκειμένου να γνωρίζουμε με ασφάλεια ότι το μέτρο θα μας ωφελήσει περισσότερο από ότι θα μας βλάψει σε επίπεδο περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Ή αλλιώς: τα κέρδη του κράτους από τους φόρους θα είναι σημαντικότερα από τις τυχόν ζημίες σε επίπεδο ποιότητας ζωής; Και αναφέρομαι στην ποιότητα ζωής διότι αν ανοίγουμε καινούριες οδικές αρτηρίες και τα αυτοκίνητα συνεχίζουν να πληθύνονται με τους σημερινούς ρυθμούς, μήπως το ισοζύγιο είναι τελικώς αρνητικό; Ίσως να πρέπει να δώσουμε αντικίνητρα και όχι κίνητρα….Διότι, ας μην γελιόμαστε, υπάρχει μια ολόκληρη νοοτροπία πίσω από τον υπερκαταναλωτισμό και μυθριδατισμό της ελληνικής κοινωνίας που δεν είναι καθόλου αντικατοπτριστική της πραγματικής ελληνικής οικονομίας.

8ον) Κλείνω με το σημαντικό ζήτημα της ΑΥΘΑΙΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΟΥ ΔΟΜΗΣΗΣ. Θα μου επιτρέψετε μια διαπίστωση λίγο ενοχλητική: όπως έχουν σήμερα τα πράγματα όλη η χώρα μοιάζει να είναι δυνάμει οικοδομήσιμη! Για να απομακρυνθούμε από τη λογική της αοριστολογίας και των ευχών, πιστεύω ότι πρέπει το νομοσχέδιο να προβλέπει ρητώς την πλήρη απαγόρευση της αυθαίρετης δόμησης και να ορίζει μάλιστα με σαφήνεια το χρονοδιάγραμμα υλοποίησης αυτής της απόφασης. Επίσης, για την εκτός ορίων δόμηση πρέπει να γίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Πρέπει να απαγορευτεί αμέσως η εκτός σχεδίου δόμηση για περιοχές που αυτή τη στιγμή δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Διότι, μπορεί να μην ενδιαφέρουν σήμερα (πχ. Στον Υμηττό πριν από τέσσερις δεκαετίες δεν σκεφτόταν να χτίσει κανένας Αθηναίος ), θα ενδιαφέρουν όμως αύριο. Όταν λοιπόν θέσουμε αυτήν την απλή λογική σε εφαρμογή, στη συνέχεια θα έχουμε όλο τον χρόνο να σκεφτούμε και χωρίς να κινδυνεύουν αυτές οι περιοχές από καταπατητές , να δούμε τι θέλουμε να κάνουμε σε αυτές τις περιοχές: πού θα χτίσουμε, πού θα φτιάξουμε πάρκα κτλ. Και για να κλείσω: Πρέπει να τεθούν αυστηρότατα χρονοδιαγράμματα για την ολοκλήρωση του κτηματολογίου, του δασολογίου και των δασικών χαρτών. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος και οι ευχές δεν πείθουν κανέναν.

Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ τώρα. Η μέχρι στιγμής πορεία μου καταδεικνύει ότι αποστρέφομαι τη στείρα αντιπαράθεση. Πρέπει όμως να ομολογήσουμε το εξής: το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν και είναι πολλές. Πέραν του ότι δεν προχώρησε στις αναγκαίες ρυθμίσεις, νομιμοποίησε δύο γενιές αυθαιρέτων και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο. Αντί λοιπόν να αναλώνεται σε γενικολογίες, βίβλους και ατέρμονες κριτικές, προτείνω να αφήσει κατά μέρος τους 10 Μύθους και να συνεισφέρει ουσιαστικά στον διάλογο.
Μόνο μια διακομματική συμφωνία σε όλα αυτά τα ζητήματα μπορεί να εξασφαλίσει λύση στα δυσεπίλυτα αυτά προβλήματα. Και εδώ πρέπει να εξεύρουμε τις προϋποθέσεις για έναν γόνιμο και ουσιαστικό δημόσιο διάλογο. Ο δημόσιος διάλογος δεν μπορεί να είναι μονόλογος. Ο δημόσιος διάλογος δεν μπορεί να μην είναι ξεκάθαρος. Δεν μπορεί να είναι χρησμός της πυθίας. Ο δημόσιος διάλογος δεν θέλει υπεροψία και θέλει υψηλό πολιτικό πολιτισμό. Άλλωστε αυτό είναι δείγμα προοδευτισμού. Τα υπόλοιπα είναι συντήρηση και γεννούν υπόνοιες.
Είναι σαφές ότι δεν γνωρίζω όλες τις απαντήσεις. Απλώς προτείνω λίγη κοινή λογική. Και απόλυτη συνειδητοποίηση ότι οφείλουμε όλοι να αναστρέψουμε τις βλάβες του παρελθόντος. Βασικά, οι σκέψεις μου επιθυμώ να γεννήσουν κάποια ερωτηματικά. Αν όμως αυτός ο νόμος δεν μπορεί να τα απαντήσει τότε, ίσως είναι καλύτερα να μην δημιουργήσουμε ένα ακόμη ακρωτηριασμένο νομοθέτημα. Ας περιμένουμε να δούμε όλες τις αναλογιστικές μελέτες, αν δεν υπάρχουν πρέπει να γίνουν, να κατατεθεί και η μελέτη του τεχνικού γραφείου (από την οποία γνωρίζουμε ότι κάποια στοιχεία κόπηκαν) για να δούμε αν ορθώς κόπηκαν, να υπολογίσουμε τι θα μας κοστίσει, διότι δεν υπάρχει καμία οικονομική πρόβλεψη για την ώρα. Νόμους έχουμε πολλούς. Το θέμα είναι να εφαρμόζονται και να εφαρμόζονται από όλους το ίδιο. Με δυο κουβέντες: αν δεν μπορεί ο νόμος αυτός να δώσει απαντήσεις, καλό θα είναι να μην προχωρήσει. Διότι αν προχωρήσει, τότε θα δώσει περισσότερα νομιμοποιητικά ερείσματα για τους παραβάτες. Οι παραλείψεις του θα ανοίξουν κι άλλα παραθυράκια, σε ένα σύστημα που ήδη πάσχει.
Έχουμε κι άλλα πολλά να πούμε.

Καλωσήρθατε!

Εσείς καλωσήρθατε. Κι εμείς καλωσορίσαμε. Δε βρίσκω κάτι πολύ συγκεκριμένο να πω και συν τοις άλλοις αδημονώ ειλικρινά να κάνω την πρώτη μου ανάρτηση (η προηγούμενη ήταν δοκιμαστική). Δυο λόγια μόνο για δυο πολύ συγκεκριμένα πράγματα, την πολιτική για τα comments και κάποιες σκέψεις μου για τον Δημόσιο Διάλογο (αυτόν που εγκαινιάζουμε σήμερα αναμεταξύ μας).

Εμμένω απαρασάλευτος στην αρχή της απόλυτης ελευθερίας. Θα αναρτώ όλα εκείνα τα σχόλια σας, ...ανεξάρτητα με την θετική ή αρνητική τους οπτική απέναντί σε εμένα ή τις ιδέες μου. Όλες τις απόψεις, ανεξάρτητα του προκλητικού τους λόγου, των αιχμών, των κατηγοριών ή των βολών τους. Εκείνο το οποίο δε θα δεχτώ προκειμένου να προστατεύσουμε από κοινού το δίαυλο διαλόγου που εγκαινιάζουμε σήμερα είναι οι άσκοπες βωμολοχίες και τα σχόλια για την προσωπική ζωή του καθενός. Ένα παράδειγμα. «Ο Τατούλης είναι δούρειος ίππος των Αμερικανών» ανεβαίνει και τυγχάνει απάντησης (με φωτογραφική τεκμηρίωση μάλιστα). Και άλλα πολλά ακόμη…

Αναγκάστηκα να ασπασθώ αυτή τη λογική του Moderation διότι έπαθα σοκ, όταν η πρόσφατη ιστορία με τα Blogs (καταγγελία κ. Χιώτη- προσπάθεια να λογοκριθεί η μπλογκόσφαιρα- δες την παρέμβαση μου σχετικά http://www.tatoulis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=50&Itemid=139) ανέδειξε την απέραντη αμάθεια και τον καταπληκτικό ηθικισμό ορισμένων τηλεοπτικών περσόνων και guests (πολιτικοί, καλλιτέχνες, διάφοροι, αδιάφοροι). Δεν ήξεραν να διακρίνουν την ανάρτηση και το σχόλιο. Για να φυλάξουμε και λίγο τα νώτα μας, ας ξεκινήσουμε έτσι και βλέπουμε.

Και στα του δημοσίου διαλόγου τώρα. Καταθέτω κάποιες πρόχειρες σκέψεις, που τις έχω επαναλάβει άλλωστε και στα της πολιτικής. Αν διαφωνείτε, δεν έχετε παρά να καταγράψετε τις σκέψεις σας.

Πρώτο και κύριο, θεωρώ σωστό και τίμιο να επικεντρωνόμαστε σε αυτό που λέει κάποιος και όχι σε αυτόν που το λέει. Βέβαια, είναι πολύ πιο εύκολο να σπεύδεις να χαρακτηρίσεις κάποιον «αντάρτη», «πικραμένο», «μειοδότη» ή ό,τι άλλο παρά να αντικρούσεις τις θέσεις του (δεν κάνεις λάθος, μιλώ προσωπικά). Εμείς εδώ όμως ας επιλέξουμε το δύσκολο δρόμο του ουσιαστικού διαλόγου και όχι της επιφάνειας και των επικοινωνιακών τεχνασμάτων. Ας τα αφήσουμε για άλλους αυτά, που πληρώνονται κιόλας…
Δεύτερο, και ο τελευταίος του Θεού που λένε και στο χωριό μου μπορεί να έχει δίκιο.
Τρίτο, ο καθένας δικαιούται μια απάντηση, εκτός κι αν πρόκειται για ύβρη και προτιμήσει κανείς να σιωπήσει.
Τέταρτο, ο διάλογος θέλει αλήθεια. Τώρα, αν η ζωή του καθενός διαψεύσει στη συνέχεια τις προθέσεις του, μένει στην ιστορία να κρίνει. Μπορεί όμως να έχει ήδη κρίνει.
Πέμπτο και τελευταίο, ο διάλογος θέλει ευγένεια και πολιτισμό, έστω κι αν η υποκρισία στη χώρα αυτή ενίοτε περισσεύει. Προσοχή, δεν εννοώ ηθικισμό, που αποστρέφομαι.

Θα προσπαθήσω να τηρήσω αυτούς τους κανόνες. Αν δεν τα καταφέρω, γράψτε το. Αν δεν τους πιστεύετε, μην τους ακολουθήσετε.

Αυτά. Κλείνω με μια ευχή. Σκεπτόμουν να αναρτήσω μόνιμα μια πολύ αγαπημένη μου φράση του Μοχάτμα Γκάντι, που λέει τα εξής: «Δεν μπορώ να έχω κανένα σεβασμό ή συγκατάβαση για μια κυβέρνηση που πηγαίνει από λάθος σε λάθος, με σκοπό να διατηρείται στην αρχή», με στόχο να δηλώσω σε τι ακριβώς είμαι αντίθετος: στις εμμονές της εξουσίας και τις εμμονές για τις εξουσίες. Το μετάνιωσα: η εύκολη ταμπέλα του αντάρτη με ενοχλεί τόσο, όσο βολεύει κι εκείνους που μου τη φορούν και αποστρέφονται τον διάλογο. Ποια είναι η ευχή; Κάποτε να μην μετανιώνουμε για ό,τι σκεπτόμαστε και ό,τι εκφράζουμε...

Καλή μας αρχή!

Οι μύθοι της Αριστεράς

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

αυτός είναι ο τίτλος της ομιλίας που έδωσα το Σάββατο 17 Μαίου στο ΙΣΤΑΜΕ, σε συνέδριο με θέμα το Μάη του '68. Αν θες να διαβάσεις το πλήρες κείμενο της ομιλίας, μπες στη διεύθυνση
http://www.tatoulis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=79&Itemid=139

απόσπασμα 1 "Λέγεται το εξής: ότι η Αριστερά έχασε στο πολιτικό επίπεδο μετά τον Μάη του 68. Και ότι αντίθετα η Αριστερά κέρδισε στο επίπεδο της κουλτούρας και της ηθικής. Εγώ έχω να πω ότι η Αριστερά κέρδισε και η κουλτούρα έχασε. Ότι η Αριστερά κέρδισε και η Ηθική έχασε".

απόσπασμα 2 "Το σύνθημα της ΑΛΛΑΓΗΣ είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Πρέπει όμως για πρώτη ίσως φορά τις τελευταίες δεκαετίες να ανοίξουμε έναν διάλογο, χωρίς μύθους, χωρίς στεγανά, χωρίς ταμπέλες, χωρίς στρεβλώσεις. Κανείς δεν χρειάζεται να καταθέσει πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης.. Σε αυτόν τον ιδεολογικό διάλογο δεν πρέπει να χαιδέψει κανείς μας αυτιά. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει ότι θα πάψουμε όλοι, συμπεριλαμβανομένης της κεντροδεξιάς, να θεωρούμε τα ιδεολογικά ζητήματα ήσσονος σημασίας και να αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως διευθέτηση εκκρεμοτήτων. Διότι τότε θα βρίσκουμε μπροστά μας τα ιδεολογικά ζητήματα, θα πολλαπλασιάζονται οι εκκρεμότητες και ασφαλώς η χώρα θα συνεχίσει να πορεύεται φοβικά στην πλάνη που ο λαικισμός όλων των χρωμάτων έχει δημιουργήσει.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ας κοιτάξουμε με θάρρος την πραγματικότητα: Ποιος ωφέλησε τον τόπο; Ποιες λογικές και τακτικές μας πισωγύρισαν δεκαετίες; Τι είναι εφαρμόσιμο και τι ανεδαφικό; Τι είναι ρεαλιστικό και τι άκρατος λαικισμός; Τι είναι αριστερό και τι φιλελεύθερο; Ποιος τελικά είναι ο συντηρητικός και ποιος εκπροσωπεί το προοδευτικό;
Είμαι βέβαιος ότι από τις απαντήσεις θα εκπλαγούμε. Αν και κατά βάθος γνωρίζουμε όλοι ότι ο ισχυρότερος συντηρητισμός σήμερα φορά προοδευτική λεοντή. Άλλωστε, όπως έγραφε και ο Ρόμπερτ Αντον Γουίλσον «Χρειάζονται μόνο 20 χρόνια για έναν ριζοσπάστη να καταλήξει συντηρητικός χωρίς να αλλάξει ούτε μια ιδέα». Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να διακρίνουμε πολλούς τέτοιους…."